Op zaterdag 2 juli trapt Park City Live in Heerlen af. Na wat financiële perikelen kan het uiteindelijk toch van start gaan met de line-up zoals we die al kennen. De eerste blik op het festivalterrein laat een gemengd publiek zien. Er lijken vooral veel gezinnen te zijn; oudere en jongere bezoekers zijn goed vertegenwoordigd. De jongeren laten het een beetje afweten en zijn vooral in de Peppermill-tent te vinden waar ze kunnen genieten van acts als Puresang, Vato Gonzalez en Nobody Beats The Drum. De twee podia zijn op het eerste gezicht niet helemaal in verhouding. De mainstage is een mooi en groot festivalpodium, terwijl de Nieuwe Nor-stage een klein podium is, waar bands met meer dan vier leden zullen moeten dringen. Sommige bands komen op deze stage dan ook niet helemaal tot hun recht. Het is gelukkig wel prachtig weer en het publiek geniet duidelijk van de verschillende performers.

3FM Serious Talent Krystl mag het festival openen. We kennen haar allemaal van het nummer 'Golden Days' uit de welbekende reclame. Ze is jarig en wordt dan ook op toepasselijke wijze toegezongen door het publiek. Ook bij de andere nummers doet het publiek enthousiast mee, zoals bij de cover van Jason Mraz. Misschien had ze in plaats van de cover van de Beatles beter een ander liedje kunnen kiezen, maar de eerste kans die het publiek heeft om mee te zingen werd uitgebreid benut.

Als tweede mag Colossa aantreden op de Nieuwe Nor-stage. Dit podium is beduidend kleiner en kan ook van kwalitatief minder geluid uitgaan. Deze hard-rock band is eveneens een 3FM Serious Talent en heeft al als support voor onder andere Triggerfinger en The Mad Trist mogen optreden. Ze zijn dan ook duidelijk toe aan een groter podium.

Daarna is het weer terug rennen naar de mainstage voor Moke. Deze in Nederland zeer bekende band had als dresscode 'begrafenis' en dat is niet zonder reden. Hoewel het in eerste instantie veelbelovend lijkt, blijkt dat de band zijn dag niet heeft. Er zit weinig variatie in de setlist en het publiek wordt grotendeels genegeerd. Het optreden lijkt in weinig op de show op Lowlands. Jammer, want ze kunnen echt beter.

Weer over naar de Nieuwe Nor-stage. Hier mogen Paul Logister en zijn vrienden hun classic-rock ten gehore brengen. De Heerlenaar doet dit verrassend goed en de vergelijking met The Beatles is snel gemaakt, maar niet helemaal terecht. De invloeden van de band komen zeer zeker uit de periode dat The Beatles hoogtij vierden en er worden ook geen doekjes gewonden om de liefde voor deze band. Paul heeft echter een repertoire waarmee hij makkelijk zonder die vergelijking kan.
 
Het is inmiddels half vijf en het festival begint op gang te komen. The Opposites mogen nu de mainstage beklimmen. Het is duidelijk voor wie de vele jeugdige festivalgangers zijn gekomen en de twee heren maken duidelijk waarvoor zij zijn gekomen. Ze maken er een feestje van en krijgen het publiek lekker in beweging. Er wordt zelfs iemand zijn rugzak afhandig gemaakt, waarna hij dient te crowdsurfen. Deze acties, samen met de hits die worden gespeeld, zorgen voor een enerverend optreden.
 
The Levellers zijn de volgende band die met hun folk-rock het publiek mag bespelen. Hier komt publiek op af dat, net als de band zelf, de vorige eeuw ruim hebben meegemaakt. De sfeer zit er vanaf het eerste nummer meteen goed in, een echte festivalband. Ze gaan ook geen moment vervelen en er wordt zelfs een soort didgeridoo uit de hoge hoed getoverd, die de aandacht van het publiek meteen grijpt. Het geeft goede hoop voor de rest van het festival dat deze band er staat.
 
Een van de eerste grotere acts die de mainstage gaat bestijgen is Waylon. Uiteindelijk rent hij, wegens drukte op de weg, bijna twintig minuten later het podium op. Je hoort meteen waarom hij bij het bekende Motown label zit. Wat de muziek en de vocalen betreft zit het wel goed. Het enige dat lichtjes tegenvalt is het gebrek aan variatie in de eerste helft van de set. Hij opent sterk, waarna er een lading ballads langskomt waar zijn stem in uitblinkt, maar die na drie nummers hun uitwerking beginnen te missen. Tegen het einde van zijn optreden maakt hij dat onder andere met de hit 'Wicked Way', ruimschoots goed.
 
De volgende mainstage-act is VanVelzen. En waar een kleine man groot in kan zijn, zeg! Hij knalt meteen erin en het publiek wordt wakker. Hij speelt de hits, er zit humor in, muzikaal zit het goed en hij bespeelt het publiek magistraal. Als zijn eigen uitvinding, de footwave, wordt ingezet doen de mensen tot ver achteraan mee. VanVelzen doet alles goed en is wat betreft entertainment het hoogtepunt van deze eerste dag.
 
Een deel van het publiek lijkt al te zijn vertrokken als afsluiter Kane verschijnt. De reden daarvoor is een raadsel, want hier staat duidelijk één van de grootste bands van Nederland en zeer zeker één van de beste stemmen. Nummer als 'No Surrender', 'Shot Of A Gun' en 'Rain Down On Me' klinken heerlijk uit de boxen, hoewel de drums een tikkeltje harder hadden gekund. Technisch klinkt het allemaal perfect en met licht- en rookeffecten is het een prachtige show. De opwarmer van vorig jaar laat zien dat ze een waardige afsluiter van de eerste dag van Park City Live zijn.