Wanneer het Limburgse voorprogramma Cherry Darling klaar is en de klok half elf aangeeft, is het "showtime”. Jessie Galante opent met ‘I Crave It’ en direct vanaf het eerste nummer is duidelijk dat ze het publiek aan haar zijde heeft. Het daaropvolgende ‘Go On Rain On Me’ zou niet misstaan hebben op een Anouk album, echter het nummer is toch echt afkomstig van Buffalo’s “First Lady of Rock”. Met ‘High Road Easy’ zet ze een puike versie van Sass Jordan’s nummer neer.

Het is bewonderenswaardig dat de frontvrouw bij ieder concert steeds weer de aandacht van het publiek snel weet te vangen en deze vervolgens ook niet meer los laat. Het is natuurlijk haar “powerstrot” waar je moeilijk omheen kan. Echter de kwaliteiten als entertainster lijken haar met de paplepel ingegeven te zijn. Ze zoekt geregeld de interactie met het publiek, hetgeen gewaardeerd word. Het bluesy ‘I’ve Got To Use My Imagination’ hakt er lekker in bij het publiek. Na het titelnummer van haar laatste album ‘Spitfire’ neemt Jessie gas terug voor een sterke ballade. Op ‘No Fool No More’ tovert gitarist Joop Wolters een uiterst gevoelige doch krachtige solo uit zijn mouw. Deze monster ballade laat dan ook niemand onberoerd, afgaand op de enthousiaste reacties. Met het Beatles nummer ‘Yer Blues’ en het Nikka Costa nummer ‘Get Off My Sunshine’ worden sterke composities van het origineel neergezet. ‘Can’t Find My Baby’ staat garant om helemaal los te rocken. Met het volgende nummer tapt ze uit haar vorige album ‘Shine’. Een moment van stilte bevangt me wanneer ze ‘You’ve Been Good’ aan mij opdraagt. Net bekomen van de verrassing of het gaspedaal wordt weer ingetrapt op ‘Get Away’. Tijdens het Led zeppelin nummer ‘Babe I’m Gonna Leave You’ wordt de spanning opgebouwd alvorens Jessie vocaal enkele weergaloze uithalen de zaal inslingerd.

Haar ritmesectie bestaande uit Patrick van den Heuvel (drum) en Marc Soeters (bas), alsmede Patrick Overklift (gitaar) staan minder op de voorgrond maar kennen wel duidelijk het klappen van de zweep. Dat het klikt tussen de heren komt tot uiting in hun enthousiaste spel, zeker wanneer Marc Soeters herhaaldelijk de hals van zijn “strijkplank” streelt. Joop Wolters daarentegen speelt zich ook bij dit nummer in de schijnwerpers met een mooie solo. Bij de toegiften wordt Jessie vocaal bijgestaan door Wendy Overklift. Samen schitteren ze op ‘No No Nikki’, een nummer van Jessie’s tachtiger jaren band Fire. En als allerlaatste wordt nog eens flink uitgehaald, samen met het publiek, op de Queen klassieker ‘Somebody To Love’. 

Na het optreden neemt Jessie ruimschoots de tijd voor haar publiek. Ze signeert en gaat op de foto. Degene die van een stevige mengeling rock, blues en soul houdt kan eigenlijk niet meer om deze rasartiest heen.