Drie loeizware bands vullen een avond in de Azijnfabriek in Roermond. Het thema van het festival is opgebouwd uit de kernwoorden zwaar, laag en hard. En een band waarbij een of meerdere muzikale kenmerken ontbreken.
Het Belgische duo Sardonis opent de avond. Het ontbrekende is de gehele band op drummer en gitarist na. De nummers zitten goed in elkaar, maar het gemis van een bassist blijft merkbaar. Het gitaargeluid vult een breed spectrum aan frequenties en zorgt er dus voor dat de set van de band wel interessant genoeg blijft om af te kijken.
De afsluiter van het zware festival is de Brabantse band Tank86. Hun lijfspreuk spreekt boekdelen: “Worship the riff, indulge in InstruMentalness, heavy, pure and huge”. De opbouw van de instrumentale nummers is erg inventief, waardoor de aandacht goed behouden wordt. Tempo- en maatsoortwisselingen zijn hoorbaar, maar niet overdriven aanwezig. Het makkelijkste commentaar zou het ontbreken van een zanger zijn. Maar zo denk ik er toch nog altijd over. Het hebben van een zanger zou meer voor de band kunnen betekenen dan de aandacht van het zijn van een instrumentale band.
Waar de avond eigenlijk om draaide en waar het Roermondse publiek ook grotendeels de lage entreeeprijs voor betaald had, was Bitcho. De grote, bewuste, afwezige bij de band van eigen bodem is de gitaar. Om dat tekort op te vangen spelen Joost, bekend van Concubine, en Jaap, bekend van Dreadlock Pussy, allebei bas. Bjorn, bekend als gitarist van Sideshift Harry neemt dus niet de gitaar ter hand maar zit achter het drumstel. Johan vult het instrumentarium aan met soundscapes en synths. Het sausje, als ik het zo mag noemen, is de sferische zang van Lei. Sferisch betekent hier zoveel als het schreeuwen van woorden of korte zinnen met veel galm en delay. Wat de indeling van het kwartet al doet vermoeden, maakt Bitcho zware, logge doom-stoner. Waar het hebben van twee bassisten twee jaar geleden nog voornamelijk een gimmick was voor de band, lijkt het nu alsof Bitcho volwassen en serieus is geworden. Het rauwe gehakt waar zanger Lei zich mee insmeerde is gelukkig achterwege gebleven en de band speelt strakker dan ooit tevoren.
De set is gevuld met maar liefst drie nummers, zonder ook maar een minuut eentonig te worden. Tijdens het eerste nummer wordt wel duidelijk hoeveel energie zoveel lage tonen van een geluidsinstallatie vragen. De baspeakers van de installatie zitten over hun limiet waardoor ze elke paar seconden uitvallen om daarna weer aan te springen. Het duurt echter niet lang voordat dit mankement , alleen storend voor de kenner,
verholpen is. De wanden en de vloer trillen weer mee op de akkoorden. Zoveel zwaars lijkt harder dan het daadwerkelijk is. Hetzelfde valt te zeggen voor als de temperatuur net iets onder het vriespunt ligt, maar het wel hard waait. Dan is de gevoelstemperatuur aanzienlijk lager en lijkt het dus veel kouder dan het eigenlijk is. Vanavond blijft het aantal decibel steken op 96, terwijl het gevoelsvolume op 106 ligt. Zonder oordoppen leek geen optie, maar blijkt heel goed te doen.
Er is geen cd-presentatie zonder de verkoop van een nieuw album. Het debuut Toybox van Bitcho is een dubbel-cd in een illuster zwart digipack. Het ontwerp is gemaakt door Jowan van Barneveld, bekend van Viberider. De eerste cd bevat vijf nummers van totaal bijna tachtig minuten. Op de tweede cd staat een nummer van ongeveer 55 minuten. Zoals Lei tijdens het optreden, ter afwisseling van alle effecten op zijn zang, al zei: “Heel veel muziek voor weinig geld”.
Waarschuwing: Voor de beste Bitcho-ervaring draai de cd zo hard mogelijk. Bij deze muziek moet alles meetrillen.