In samenwerking met De Boerderij in Zoetermeer organiseert The Rock Temple-Kerkrade een meerdaags progfestival. Een sympathiek gebaar naar de Limburgse symfomaan. Desondanks laat de opkomst op beide avonden te wensen over. Slechts een handvol liefhebbers uit de Euregio komt opdraven. Gebrek aan belangstelling? Absoluut niet! De Boerderij boert driehonderd symfomanen. De oorzaak is vrij simpel: The Rock Temple doet weinig aan p.r.

Aan het jonge Poolse collectief After de eer om de spits af te bijten op Goede vrijdag. Maar het verslikt zich in hun ideeënarmoedige repertoire. Tevens wordt gebrek aan ervaring op een pijnlijke manier duidelijk. De ritmesectie overstemt het toetsenwerk, en Krysiek Sooya Drogowski’s zangkunsten zijn rampzalig. Menig toeschouwer is toe aan een vloeibare opkikker en twijfelt: is Polen niet meer de presente hofleverancier voor interessante prog?
Quidam heeft het voordeel van de twijfel. Ruim een uur wordt het publiek meegenomen op ingetogen en sfeervolle luistertrip met voorzichtige Camel-invloeden.

Dit wordt het weekend van de zang, want ook hier blijft de frontman niet onopgemerkt. Bartek Kossowicz heeft de blik van een hongerige prairiewolf, en het voorkomen van een graansilo. Maar zijn fluweelzachte stem harmonieert fraai met de ambiance van groovy ritmiek en slepende gitaar- of synthsolo’s. Subtiele fluitpassages completeren het spirituele totaalplaatje.

Het Britse Pure Reason Revolution is niet voor een gat te vangen. Was hun debuut nog een overheerlijk mengelmoes van Pink Floyd, Beach Boys, en alternatieve popmuziek. De nieuwe plaat leunt gedeeltelijk op Kraftwerk en Depeche Mode. Niet minder smakelijk, en net zo eigenwijs. Zo hebben we het graag.

Bassist en zangeres Chloë Alper is de blikvanger met haar frêle postuur, en lieflijke stemgeluid in close-harmony met gitarist/toetsenist Jon Courtney. Analoog synthesizergeweld balanceert op dansende beats en hoekige gitaren. In schril contrast met de definitie van symfo, maar het klinkt ijzersterk. De switch naar de spacetapijten en gitaarrock van het debuut is verloopt soepel, maar De PRR-liefhebber kan wel tegen een onverwacht stootje.
De publieksfavoriet speelt de tent plat, maar er rijzen vraagtekens. Waarom staat dit eigenzinnige collectief niet op Pinkpop?

De reïncarnatie van Plackband kent een originele benaming: Plackband II, Je moet er maar op komen. Onze vaderlandse veteranen maken klassieke symfo in stijl van Genesis. Als opwarmertje op de zaterdagavond zeker niet misplaatst. Een herhaling van het saaie optreden tijdens Rock Ittervoort blijft gelukkig uit. Plackband II speelt degelijk, maar ontzettend goed. Vooral de instrumentale erupties zijn de natte droom voor elke symfomaan. Nieuwbakken bassist Harry den Hartog voorziet de band van een frisser en moderner geluid. We zijn benieuwd naar het nieuwe album.

Ook Magenta borduurt verder op klassieke symfo, maar bereikt door de engelenzang van
Christina Booth wel de jongere generatie. De bevallige dame bespeelt het publiek als haar kroost, en wordt net als Chloë Alper op handen gedragen. De diva’s emanciperen de progwereld.

Magenta maakt haar reputatie als ‘progtopper’ meer dan waar, en dolt met vuurwerk tijdens het puntgave optreden. Het heeft lak aan de gelimiteerde speeltijd. De traditionele ‘epics’ klokken gemiddeld zeven minuten. Booth verkondigt zonder scrupules het titelnummer van het sterke, recente album. Speeltijd: iets meer dan twintig minuten. Lekker! Als een geoliede machine presenteert Magenta haar magnus-opus, en legt daarmee de lat voor de afsluiter ontzettend hoog.

RPWL slaag er nauwelijks in dit optreden te evenaren, en is een doodsaaie afsluiter. Spijtig voor de liefhebbers die vorig jaar zoveel goeds kregen in De Nieuwe Nor. Het geluid is matig, en zanger Yogi Lang is bepaald geen Joe Cocker. Tot grote ergernis van het publiek verzuipt zijn markante fluisterzang in het totaalgeluid. Net als het soepele basspel van Chris Postl een bijna sacraal kenmerk. Ook de setlist bevat weinig tot geen adrenalinestootjes. Het spirituele ‘World Through My Eyes’ is met maar liefst vier nummers vertegenwoordigd. Een kostelijke plaat, maar op de late avond een slaapmutsje.

Kalle Wanner kan met zijn gitaarspel nauwelijks de publieke aandacht winnen. Iets wat voorheen tot het rijk der progfabeltjes behoorde. RPWL heeft schijnbaar minder ‘Kampfgeist’ dan het Duitse elftal, en geeft zich gewonnen aan Magenta. Jammer, want het uitblijven van een stampende afsluiter maakt het eerste Limburge progfestival tot een half geslaagd evenement.