Het duo Drees en Julio, alias Flexxfit, dat zich op het openingsnummer 'de Limburugste' noemt, blijven aangenaam ver van de bekende genreclichés en blijven kort bij zichzelf. De twee zijn geboren in de Limburgse hoofdstad en zijn er trots op. Dat klinkt ook door in de zachte g's en de teksten, maar Flexxfit verzandt nergens in eindeloos Maastrichts chauvinisme. De rappers houden van een natje en een droogje, zijn door levenservaring wijsgeworden en staan positief in het leven. Ondanks dat ze het niet breed zeggen te hebben, mag iedereen hun nieuwe cd gratis van hun site plukken en onder het 'Microfoon Syndroom' lijden ze ook allerminst. Drees en Julio flowen als de Maas na weken van regenval, als ze elkaars zinnen afmaken rollen de zachte g's nog meer. De producties kunnen hier en daar wel wat meer dynamiek gebruiken, maar dat is meteen ook de charme. Het album vormt, ondanks een grote afwisseling in beats, een duidelijk geheel. Naast twee nummers van Rikers en een van Boff, zijn alle drums afkomstig uit eigen sampler. Flexxfit brengen niet uren door in stoffige zolders en zompige kelders op zoek naar zeldzaam samplemateriaal, maar geven eerder gebruikte drums eigenheid door sfeervolle, elektronische omlijstingen. Toch zou ik ze graag eens horen over een ouderwets krakende soulbeat. Minpuntjes zijn het luie gebruik van Engelse rijmwoorden, vooral in het refrein van 'Wie Ben Jij' ("die kid met die chille shit"), die niet thuis horen op een Nederlandstalig rapalbum. Een Opgezwolle invloed is hier en daar merkbaar, maar het refrein van 'Voel Je Doel' komt rechtstreeks uit het oosten, het Verre Oosten wel te verstaan. Het doet af aan een verder uitstekend nummer en de triomfantelijke Rikers-productie. Uitschieters zijn het eerder genoemde 'De Limburugste' met een vervaarlijk grommende bas en 'Arbeidersklasse' met een verrassende ritmewisseling en een drukkende baslijn op de helft. Producer Bart Rikers levert met 'Voel Je Doel' en 'Witte Ster' weer twee juweeltjes af. Op de knaller 'Zo Is Ut' ("De straatmuzikanten uit de zuidelijke lage landen, met 120 over de Kennedy met kale banden") trekt Flexxfit op een dusdanige manier van leer, dat je je afvraagt wat er in de waterpijp zit uit het intro. De zachte g klonk nog nooit zo hard! Het afsluitende midtempo titelnummer met zijn piano-akkoorden en midtempo ritme swingt, ondanks een uitgekauwde break, als een tierelier. Er loopt erg veel hiphop talent rond in Limburg, maar hele albums zijn op een paar vingers te tellen. Geheel onverwacht krijgt producer Bart Rikers aan het eind van het jaar nog concurrentie voor de titel 'Limburgs hiphop-cd van het jaar'. Rikers waarschuwde ons al op zijn 'Echte Limburgse Vlaai' en Flexxfit bewijst het met 'Microfoon Syndroom': Het zuiden komt eraan!