Er zijn van die muziekgenres die lijken te slapen: Ze komen weinig in de media, er is weinig vernieuwing in maar toch zijn er altijd een heleboel liefhebbers van te vinden. Noem bijvoorbeeld blues; Bluesrock Tegelen kende een paar weken geleden een uitstekende en drukbezochte editie. En zo is er ook ska. Net in deze ‘slapende’ genres lijkt in Limburg een Markt te liggen: Afgelopen vrijdagavond togen meer dan tweehonderd bezoekers naar de Fenix in Sittard om daar toch vooral drie relatief onbekende regionale bands te zien. Gitarist Sjoerd van den Heuvel van Wisehead doet regelmatig de techniek in de Fenix en merkt even droogjes op dat hij: “het nog nooit zo druk heeft gezien bij een eerste bandje”. Hij mag zich dus gelukkig prijzen dat hij nét vanavond in dat eerste bandje speelt. Met het opengaan van de gordijnen op het podium even na negen uur, stormt een groot deel van de aanwezigen naar voor. We zijn vertrokken voor drie keer de crème de la crème van de Limburgse ska. Wisehead begint met een instrumentaal intro en al direct wordt er volop mee geskankt. Tijdens het tweede nummer komt zangeres Merel Timmermans het podium op. De 18-jarige is vrij recent bij de band gekomen, maar daarvan is weinig te merken: Ze zingt zoals nachtegaaltjes dat in Limburg over het malse korenveld doen. De ska van Wisehead zit puik in mekaar: De breaks worden op de juiste momenten geplaatst en de blazerssectie, met schuiftrombone en trompet toch vrij beperkt, heeft genoeg power om van zich te doen spreken. Hooguit de gitaarsolo’s wat korter houden, maar dan is het ver af. De toetsen worden vervolgens even opgeborgen, er komt een saxofoniste voor een schuiftrombonist en er staan andere mensen op het podium: Sideshift Harry is gekomen om de boel nog verder op zijn kop te zetten. Bij Sideshift Harry ziet alles er wat knullig uit, maar hier lijkt bewust voor te zijn gekozen. Liefkozend worden de vijf door de fans dan ook wel ‘de Harries’ genoemd. Opmerkelijk is dat deze Harries, bij verre de minst vaardige van de drie bands vanavond, het meeste enthousiasme weten op te wekken. Misschien dat dit komt omdat men kiest voor een ‘punk’ benadering van het genre: Meer snelheid, meer gekkigheid. Ik kan me echter niet aan het idee onttrekken dat ze zichzelf hierdoor in hun enthousiasme af en toe technisch voorbijrazen. De omvangrijkste band van de avond mag afsluiten. The Skarabeez heeft negen bandleden, waarvan net als bij Wisehead de meeste netjes in zwart pak én met oog voor detail: Allemaal zijn ze nét even iets anders gekleed. De opstelling is nogal statisch: Zanger/toetsenist Robert Driessen zit vooraan het podium achter zijn Hammond-orgel en Korg keyboard. Achter hem staan twee achtergrondzangeressen en zit de drummer. Meer rechts op het podium staan de bassist en gitarist naast de meest uitgebreide blazerssectie van de avond: Saxofoon, trompet én trombone. Het past dus net. Hoe statisch de opstelling ook is, muzikaal swingen The Skarabeez net zo hard als de rest, al doen ze dat door gebruik te maken van meer traditionele stijlelementen. Gedateerd? Misschien wel, maar waarom zou je je daar op zo’n feest als de Ska Night druk om maken? En zo bewijst mijn stelling zichzelf vanavond. Ska slaapt en kent weinig vernieuwing binnen het genre. Al ontwaakt het af en toe even om te zorgen voor een heerlijk avondje skanken. En dan moet je toch een compliment maken aan de organisator van deze avond, want een feest wat het wel. Dat er nog veel Ska Nights mogen volgen! P.S. Een berichtje aan de bands: Als de Limburgse Ska Night volgens planning over de provinciegrenzen heen gaat zou ‘Daar in ’t Bronsgroen Eikenhout’ in ska-versie toepasselijk zijn… Tekst: Kees van den Berg Foto's: Bart Notermans & Maykel Loomans Gezien: Ska Night Limbo Edition met Wisehead, Sideshift Harry en The Skarabeez, 16 september 2005, Fenix, Sittard.