In de zomer van 1997 richten we op het Midden-Limburgse platteland een bandje op met als doel het maken van de muziek die we zelf leuk vonden. Dit alles liep uit tot een ambiteuze levensstijl. Het ging allemaal zelfs zo ver dat we de mogelijkheid kregen zelf een studio te bouwen in een loods te Echt die voorheen werd gebruikt als champignonkwekerij. De hele zomer van 2003 werd gespendeerd aan het zelfbouw-project. Maar toen de studio eenmaal gereed was voor gebruik en de tijd was aangebroken dat er gewerkt moest worden aan de muziek, viel dit heel zwaar. De inspiratie bleef op een laag pitje en de frustraties hieromtrent liepen hoog op. Tot in februari 2004 de laatste show met mij als drummer gespeeld werd in Goes. Hierna hebben we gezamelijk besloten dat het beter zou zijn voor Dreadlock Pussy als ze verder zouden werken met een drummer die de band zijn overdeelde aandacht kon geven. Een drummer zonder binding met een baan en de bijbehorende verplichtingen. Na een zware periode van het werken aan nieuw materiaal zonder drummer en audities zijn ze uitgekomen bij de Brabander ‘Jos Roossen’ aka ‘Boss’. In tegenstelling tot het nieuwe vriendje van je ex, kun je dit soort vervangers wél toetsen op hun kwaliteiten. En ik was al meteen vanaf de eerste keer dat ik Jos hoorde drummen onder de indruk van zijn capaciteiten. Zijn technieken en nieuwe inbreng in de muziek komen ook zeker tot hun recht bij de nieuwe nummers. En wellicht zal ik de enige zijn die hoort dat de oude nummers zijn gemaakt met een drumpartij voor een ander soort drummer dan hij is. Afgelopen vrijdag speelde Dreadlock Pussy in De Azijnfabriek, samen met de band Gilo uit Enschede. Gilo was eerder die middag betrokken geweest in een kettingbotsing, maar ze waren er allemaal zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Van dat voorprogramma, Gilo, heb ik slechts één nummer gezien, omdat ik overwegend met de jongens van Dreadlock Pussy backstage een gevoel van voorheen probeerde terug te halen. De bandleden waren zich ondertussen klaar aan het maken voor hun show. Punto was zich aan het omkleden, Bart poetste zijn tanden en Pat klaagde over dat het eten hem slecht op de maag lag. Dreadlock Pussy was vanavond vergezeld door hun VJ (Bas Lindeboom), wie ook verantwoordelijk is voor de videoclip van ‘Jacob’s Ladder’ en ‘Pickup’. Ik heb de band na mijn vertrek nog enkele keren live gezien in hun nieuwe bezetting, maar helaas zonder de visuele ondersteuning. Het Roermondse podium was ditmaal volgebouwd met een mooie combinatie van versterkers en futuristisch ogende televisie-schermen in een flightcase ingebouwd. De beamer hing in het midden boven het podium en vulde een witte achterwand met het ontwerp van Dreadlock Pussy’s laatste album, ‘Palm Bridhe Rd.’. De titel van het album spreekt voor zich, als je het weet dan. De studio van Dreadlock Pussy, Cell III, is namelijk gelegen aan de ‘Palmbrugweg’. Het is dan begrijpelijk dat de band het album, dat in zijn geheel is opgenomen in de eigen studio, ook een referrerende naam wil meegeven. Slechts flarden van de nummers op het nieuwe album komen me bekend voor uit de laatste repetitie-sessies welke ik nog gehad heb met de band; een incidentele riff of refrein. Misschien dat hierdoor juist voor mij het verschil tussen het oude en het nieuwe werk des te duidelijker te horen is. De show van afgelopen vrijdag bestond uit een mengeling van de vier albums van de band, mits je ‘Middles EP’ meetelt als album. De show kwam ietwat slordige op me over, waarin net de click met het publiek miste. Maar pas toen halverwege de set het nummer ‘Altamira’, van het debuutalbum ‘Sharp Instead’, gespeeld werd, kwam het publiek eindelijk los van de grond. Hieruit blijkt dat Dreadlock Pussy eigenlijk uit Roermond afkomstig is en dat nog altijd de meeste Roermondenaren het oude werk kennen. Het geluid was naar mijn mening veel te wollig en bassig, wat niet per definitie ten koste ging aan de definitie, maar wel de impact van de nummers. De sound was perfect voor een zwaarmoedig nummer als ‘One too many times’, maar helaas niet voor een nummer wat meer kracht zou moeten putten uit de gitaar-riff. En toch blijf ik het jammer vinden dat Jos enkele van mijn partijen heeft aangepast naar zijn eigen stijl. Ik vind zelf dat het hierdoor vaak schwung en/of power mist. Zoals bijvoorbeeld bij de bridge in 'Leaves of grass', waar het tempo naar beneden getrokken werd en de vaart uit het nummer ging. Ik was er zelf altijd op gebrand om juist de ‘vibe’ van het nummer te blijven behouden, ook in een overgangsstuk. Ook was bij enkele andere oude nummers, zoals bijvoorbeeld ‘100 Stories’ te horen dat Jos misschien emotioneel minder betrokken bij het nummer is, dan hoe ik altijd geweest ben. De band heeft ruim 75 minuten gespeeld en het publiek werd naarmate de set vorderde enthousiaster. Maar de band zelf had duidelijk last gehad van het abominabele podiumgeluid; Ze waren niet tevreden over zichzelf; Hij had alles maar op de goede gok gedaan, verklaarde een zweterige Pat na de show. En nu pas merk ik zelf, dat het publiek hier helemaal niets van in de gaten heeft. En zo moet het ook zijn. Maar het mooiste besefte ik pas toen ik naar huis ging; Ik hoef niet af te breken, in te laden, op te ruimen en de studio in orde te brengen. Ik kon gewoon naar huis lopen. gezien: vrijdag 7 oktober - Azijnfabriek, Roermond