De doorsnee Guus Meewis-liefhebber zal de hardcore-noise van Vandal X niet kunnen bekoren; Terwijl bij Guus het veld voor het Hoofdpodium nog tjokkevol stond, droop de Grote tent langzaam vol voor Vandal X, met groepen mensen die de tent weten te vullen door veel ruimte open te laten. Waarom moeten alle bands op een festival toch aangekondigd worden? En wie is die jongen toch die dat doet? En waarom praat hij door hun intro heen? Het stoort me op ieder festival dat zoiets doet; Laat de aankondiging toch aan de band zelf over. Maar goed, na deze korte ontkrachting van de spanning, wordt het volume van het intro opgeschroefd. Je hoort een Amerikaanse drill-sergeant zijn troepen toespreken. De sample blijft het hele optreden doorlopen. Althans iets van een gesproken sample, wat wel een obscuur sfeertje geeft aan het geheel. En dat geheel bestaat uit twee man; een drummer en een zanger/gitarist. Voor enkele nummers neemt de frontman echter een basgitaar ter hand. De gitaarsound is van dien aard dat je het basgeluid niet per se mist. De geluidsman heeft de balans ook heel snel onder de knie. Er is veel laag gepompt in de kick en de toms, wat er voor zorgt dat de drums de melodie perfect aanvullen. De nummers van het duo zijn tot in de details uitgewerkt; De breaks, maatwisselingen en ritmes kloppen. De nummers zijn niet bepaald dansbaar of uitgerust met catchy refreinen. Maar wie heeft dat nodig bij muziek als die van Vandal X. De gitaarsound doet bij vlagen denken aan de sound van ‘The Presidents of the USA’ (maar daar houdt de vergelijking verder ook mee op); laag, diep, ronkend en zwaar. De zang is zo af en toe te verstaan, maar ook dat is geen gebrek bij deze noise. De stem van Bart heeft iets weg van die van ‘Alec Empire’ (voorheen bekend van Atari teenage Riot). En misschien zijn er wel meer vergelijkingen te vinden op muzikaal vlak; Misschien niet zozeer qua spel of stijl (los ervan dat het allebei heerlijke snoeiharde noise is), maar meer in de trant van sfeer en uitstraling. De band speelt strak, hard en vol overgave. Ik heb met volle teugen genoten. En net als de programmeur interesseert het me niets wat de rest van het festivalpubliek er van vindt. Met kop en schouders stak deze band uit boven alles wat het weekend op het podium had gestaan! gezien: zondag 14 augustus 2005 – Zomerparkfeest, Venlo tekst & foto’s: Twan Bakker