Yuck speelt foutloos maar zoutloos

Londens viertal heeft maar enkele uitschieters in de routine

Tekst: Wymer Praamstra Foto's: Harold Zijp ,

Het begon allemaal met Cajun Dance Party rond 2005 in misschien wel één van de hoogtepunten in de Britpop revival. Na het uiteenvallen van die band gingen zangers/gitaristen Bloom en Bloomberg verder met Yuck, waarmee een meer 90s pop-geluid werd ontdekt. De twee albums leverden behoorlijk wat publiciteit op en tegenwoordig maakt Yuck wereldtours waar je u tegen zegt.

Voordat de Engelsen het podium betreden staat voorprogramma Avery Plains op de planken. Hoewel ze in deze samenstelling nog geen groot publiek hebben bereikt, hebben de verschillende leden in bands als Vox Von Braun en Arcadians behoorlijk wat podia in Groningen en omstreken bestierd. Het debuutalbum moet over een paar maanden op het, inmiddels toch wel, fameuze kwaliteitslabel Subroutine uitkomen. In Vera wordt er een flinke muur van geluid gebouwd, met name vormgegeven door de drie noisy gitaren. Melodisch is het niet altijd te noemen, maar de drift naar experiment en veelzijdigheid zorgt voor gelaagde schoonheid die intrigeert. Net als Groninger trotsen als Wolvon en het eerder genoemde Vox Von Braun lijkt Avery Plains op weg naar een solide plaats in de Nederlandse underground-scene.

Avond aan avond dezelfde nummers spelen voor een ander publiek, kan op den duur vervelen en dat is wel begrijpelijk. Toch lijkt Yuck er vanavond, mede misschien door de typische Groninger/Vera nuchterheid en afwachtendheid, niet bijster veel zin in te hebben. Een beetje plichtmatig worden de eerste paar nummers afgewerkt. Enkele van de prijsnummers van het tweede album Glow & Behold komen in de eerste helft voorbij en zonder uitzondering klinken deze precies als de plaat. Op zich is dat een compliment, maar het weet de bezoekers daardoor ook niet echt te pakken. Live iets meer brengen, een extra solo, uitbouw van een nummer, opgaan in de muziek; het is vanavond niet aan Yuck besteed.

Vooraan zijn wel wat dansende mensen te spotten, maar een uitnodiging van zanger Bloom om op het podium te komen dansen wordt vriendelijk afgewezen. Gelukkig weet Yuck in de laatste paar nummers wat meer schwung en enthousiasme te leggen. De cover die tegen het einde wordt ingezet kent een ander tempo en vergt meer schreeuwzang tegenover de vaak ingetogen vocalen van de eigen nummers. Met twee eigen nummers tot slot kent het optreden gelukkig een iets opwindender einde. Het vele touren lijkt zijn tol te eisen. Yuck zien we graag nog eens terug, maar dan pas na een lange winterslaap.