Lutan Fyah en Jah Mason zorgen voor een geslaagde vuurdoop

Samenwerking tussen Music Mission en Vera blijkt een traktatie, ondanks tegenvallend geluid.

Tekst: Iris Engelsman Foto's: Bob de Vries ,

Jamaicaanse neo-roots/conscious toasters Lutan Fyah (Anthony Martin) en Jah Mason (Andre Johnson) zijn allebei flinke zwaargewichten in de hedendaagse reggaescene. Zij maakten hun opwachting op de avond die Vera-programmeur Peter Weening achteraf als 'een geslaagd experiment' zou bestempelen. Hij doelde daarmee op het eerste product van de samenwerking tussen Vera en de Groningse reggae programmeurs/promotors van Music Mission. Music Mission haalde onder andere al Tarrus Riley en Gyptian naar Groningen, met respectievelijk shows in Huize Maas en het Stadspark. Het belooft een muzikale traktatie te worden. Eindelijk weer eens reggae in Vera.

Lutan Fyah mag openen. Zijn kenmerkende rauwe, doorrookte en toch loepzuivere stem grijpt het publiek meteen bij de lurven. De overtuigde Bobo Shanti slingert gefocust en zonder pauzes zijn rasta boodschap de zaal in. De nadruk ligt op zijn meest recent platen Life of a King (2013) en Gangsta Living (2014), maar ook oudere nummers als Blood Stain van het album Phantom War (2006) doen het goed.

De zanger vraagt meerdere keren of het podiumgeluid aangepast kan worden en moet zichtbaar hard werken om boven het geluid van zijn backing band Dub Akom uit te stijgen. Het zaalgeluid is voor reggaebegrippen ook wat a-typisch; zang en drum verdwijnen bijna achter gitaar en bas en bij vlagen zelfs achter keyboard. Daarbij is het beeld van een bevlogen Lutan Fyah tegen de achtergrond van een stel weliswaar goede, maar weinig geïnspireerd ogende muzikanten wat bevreemdend. De noodzakelijkheid, gedrevenheid, overgave en ernst die de uitstraling van Lutan zo typeren, lijken bij de band te ontbreken. Het lijkt alsof er geen eenheid is. Dat roept vragen op: gaat het Lutan Fyah vooral om de boodschap, ongeacht wie de deuntjes daaronder speelt? Is hij een artiest, of een boodschapper? Ondergetekende besluit om dat aan hem persoonlijk te vragen.

Het antwoord van Lutan Fyah laat weinig aan de verbeelding over: "Ik ben geen artiest, ik ben geen muzikant. Ik ben een boodschapper. Ik wist vroeger niet dat ik dit zou gaan doen, laat staan dat ik het kon. Ik was aan het dolen. Pas toen ik achttien was, kwam in ik aanraking met Rastafari en toen werd me duidelijk dat dit mijn pad zou worden. Ik heb wat te vertellen. Dat doe ik door mijn stem te vermengen met muziek." Lutan Fyah kan rekenen op een trouwe en wijdverspreide fanbase, maar toch opereert hij naar eigen zeggen bewust aan de bovenkant van de underground reggaescene.

Geen franjes of campagnes. De platen en de tours zorgen voor de boterham. En dat is dat. Lutan Fyah: "Ik ben totaal niet geïnteresseerd in roem, al lijkt dat wel de opmaat voor waar ik vandaan kom. Jamaica wil supersterren afleveren. Ik heb geen uitgebreid management of PR-team om me heen en ik ga niet voor de show. Ik wil zo benaderbaar mogelijk blijven. Het gaat om mijn boodschap, niet om mijn persoon. Geen keurslijf, geen valse verwachtingen, geen valse beloftes. Me nuh see nut'n, me nuh hear nut'n, ya see?" Check. Dat verklaart een hoop.
 
Op de achtergrond brengt inmiddels Jah Mason zijn grote hit Princess Gone ten gehore van het album Princess Gone – The Saga Bed (2006). Het publiek vormt het koor. Dit biedt voor Lutan Fyah de aanleiding om nog even het podium op te duiken om zijn kompaan bij te staan. Inmiddels is het een feestje in Vera. Er mag genoten worden en dat wordt volop gedaan. Door het publiek, door de artiesten én de organisatie. Dat is terecht, want het smaakt naar meer. Gelukkig hoeft het publiek niet lang te wachten op een volgende keer: op 31 maart maken Chronixx en The Zincfence Redemption hun opwachting in Groningen.