Een voorprogramma is de act van Gabriël Sullivan niet te noemen, een tipje van de sluier wel. Eerst in zijn eentje en daarna met een bassist warmt Sullivan het publiek op. Zijn rauwe stem heeft iets weg van Mark Lanegan en krijgt de luisteraars meteen muisstil. Zijn diepe teksten komen hard binnen. Even waan je je in zijn leven. Zijn muziek vertelt over het gevoel dat hij ervaart als hij weer eens te veel dagen achter elkaar gefeest en gedronken heeft, en over de momenten waarin hij zich wel geweldig voelt. Als klapper op de vuurpijl komt Howe Gelb zelf het laatste nummer van Sullivan begeleiden. Op zijn elektrische gitaar geeft Gelb alvast een voorproefje van wat er komen gaat.
Howe Gelb maakt samen met zijn muziekvrienden de maandagavond magisch
Echte countryzangers vertellen levensverhalen en ervaringen in Vera
Na het winnen van de Vera Poll in 1986 komt de muzikantengroep Giant Sand, ook wel bekend als Giant Sand Sand, regelmatig naar Groningen. En dan uitsluitend naar Vera. Leadzanger Howe Gelb is een Amerikaanse muzikant, singer-songwriter en producer uit Tucson (Arizona), die bijzondere muzikanten bij elkaar brengt. De al lang bestaande band heeft dan ook een plekje op de befaamde muur van Vera. Vanavond is het bewijs geleverd dat de countrymuzikanten deze plek ook verdienen.
Gelb weigert met zijn eigen optreden te beginnen voordat iedereen een bierpauze heeft genomen. Wanneer het publiek - dat grotendeels uit grijsharige vijftigers bestaat - zich weer voor het podium bevindt, kan Gelb met zijn show van start staan. En een show, dat is het wel. De ene grap na de andere wordt gemaakt, en het publiek vermaakt zich kostelijk. Het eerste nummer is meteen een improvisatie naar aanleiding van zijn levensmotto: “Everyday is a whole new and different day.”
Dat Gelb met de dag leeft, is duidelijk te merken. Net als Sullivan vertelt hij over zijn leven. Over ervaringen. Over gevoel. Alsof je even meekijkt over zijn schouder. Opeens bevindt je je niet meer in Groningen, maar in de woestijnen van Arizona. In je hoofd vervang je zijn zwarte hoedje door een strohoed. Het avontuur in het wilde westen kan beginnen.
Hoewel snaarinstrument en zang genoeg zou zijn, voegt Gelb met een keyboard nog wat extra dimensie toe aan zijn optreden. Liedjes gaan over liefde en verlangens. De sfeer is rustgevend als Gelb er ineens een synthesizer-effect in gooit. Gegniffel en gegiechel mogen niet ontbreken. Zijn humor wordt gewaardeerd en het publiek hangt aan zijn lippen. De onverwachte verrassingen maken het optreden spannend.
Hoewel de zoveelste grap niet meer als een verrassing komt, is Vera geen moment verveeld. Er wordt steeds harder geklapt en het publiek gaat het gesprek met Gelb aan. Ook Sullivan staat nu weer op het podium. Drie mannen op een rij spelen vol overgave het ene nummer na het andere. Als eenheid. Er lijkt geen einde aan te komen, en dat is ook de bedoeling. Gelb stopt pas als hij tevreden is met het zoveelste eindapplaus. Nu maar afwachten wanneer Gelb weer voet zet in Groningen en zijn Pollprijs eer aandoet.