Silent Bishop bestaat uit de volgende drie muzikanten: frontman en gitarist Kerwin Pauptit, tweede zanger en bassist Jan Wessel-Hovingh en drummer Herman Kuis. Hoewel Pauptit het vaakst met zijn mond bij de microfoon te vinden is, staan de mannen op een lijn en speelt niemand de hoofdrol. Samen maken de muziekvrienden progressieve rock, gecombineerd met geluiden van metal en funk.

Wellicht kun je in eerste instantie denken aan minimalistische religieuze muziek bij het horen van de bandnaam. Toch zal een bisschop deze EP niet opzetten tijdens zijn zondagmis. Ondanks dat de naam Silent Bishop afkomstig is van een schaakstuk, is de band allesbehalve statisch. 

Stil is de muziek van Silent Bishop dus niet, maar keihard is het ook niet. De band weet een goede balans te vinden tussen de gitaar-, drum-, en zangpartijen. De vijf nummers die de EP bevat, zitten stuk voor stuk goed in elkaar. Je kunt horen dat er bewuste muzikale keuzes zijn gemaakt. Zo sluiten de nummers op de EP perfect op elkaar aan en heeft elke track een goede opbouw.

Met Reverie wordt de toon meteen gezet. Een lekker gitaarintro dat de spanning opbouwt, daarop volgt de drum en daarna pas de stem van Pauptit die erin knalt. Het is een nummer over mijmeren en dagdromen. Gedachten worden meegenomen naar een fantasiewereld.

Het laatste woord van Reverie is nog niet gezegd of If Only laat van zich horen. Dit bevat nog meer mijmeringen, zoals: "If only you could smile. If only you could cry. Why don't you smile for me?" Tijdens de gitaarsolo ben je als luisteraar even van de wereld, totdat je weer wordt teruggehaald naar de realiteit. Hierbij wordt gebruik gemaakt van dubbele vocals die elkaar versterken.

In het derde nummer Shove worden de twee verschillende stemmen nog beter kenbaar gemaakt. De teksten door elkaar geven een verrassend effect. Daarnaast is het intro pakkend en zijn de gitaarsolo's weer onmisbaar. De progressieve rock is in combinatie met de funky sounds van de gitaar, een streling voor het oor.

De laatste twee nummers, Not My Dog en Lullaby, bieden een moment voor de gitarist om uit te pakken. Vervolgens krijgt de zanger het woord. De bandleden verspillen geen seconde.

Iedere minuut is het beluisteren waard. Of het nou ligt aan de tijd die aan deze EP is besteed of aan het talent van de mannen, dit is een topplaat geworden.