Zodra de eerste klanken van Fenns debuutalbum de kamer vullen, waant de luisteraar zich in een andere wereld. Belevingen worden verdraaid en gevoelens worden opgeroepen. Schouten trekt je aan de hand mee door haar gedachten. Het lijkt wel alsof het album zich uitstrekt over een hele nacht, met allerlei verschillende gebeurtenissenn - met fijne dromen afgewisseld door nachtmerries. Schouten bepaalt daarbij wat je droomt en wat je voelt. Tijdens Anger voel je de haat die zij voelt. Tijdens Empty Land strompel je over de oneindige zandvlakte van de woestijn. Je voelt je klein en nederig, de weg lijkt steeds langer en langer. Ze zingt over haar gezelschap, alsof jij het bent die naast haar staat. Met haar zweverige stem heeft ze het over jou: “You were not moving / Anymore”.

Naast de stem van Schouten draagt de muzikale begeleiding van De Boer ook bij aan het vormen van levendige beelden in je hoofd. Monsters begint met een pakkend ritme dat je meeneemt naar het volgende korte verhaal. Mysterieus met een korte pauze van de bass en drum gaat het ritme gestaag door tot het refrein. Daar zijn elektronische invloeden de basis voor Schoutens stem. Een goede opbouw van De Boer naar de bridge geeft Schouten de ruimte om uit te halen. De dubbele stem van Schouten, die ook in Empty Land al te horen was, zingt dezelfde zinnen met lange uithalen of in korte stukjes: “You’re all that I’ve got / I’ve got nowhere to go / I feel lost”. Zelf ben je nu ook verdwaalt, als je dat al niet was. 

Hoewel het album veel lugubere teksten laat horen, kan de muziek ook opzwepen. Verschillende indiegeluiden zijn te horen, bijvoorbeeld in Lost. Wat dat betreft staat de muziek soms in contrast met de songteksten. Het album weerspiegelt het leven en de vele tegenstellingen die daarin voorkomen. In de titelsong Bring Me Fire is de kracht van het leven te horen. Schouten staat stevig in de wereld en toont haar levenslust. Als luisteraar ben je je weer bewust van je eigen leven en hoe je daarin staat. Het album van Fenn zorgt voor zelfreflectie.