De keuze om tijdens het concert een greep te doen uit het gehele oeuvre heeft wel tot gevolg dat een aantal welbekende en prachtige songs van de laatste platen vanavond in Vera niet op de setlist staat. Zo is het opvallend dat van het laatste album Heaven in totaal maar twee nummers gespeeld worden. Maar ja, mooie liedjes die niet gespeeld worden zijn ook genoeg op de andere albums van het New Yorkse The Walkmen te vinden. Liedjes als Song For Leigh, Heartbraker van Heaven (2012) of Emma, Get Me A Lemon van A Hundred Miles Off (2004) lijken op zich heel geschikt voor het optreden, door de grote intensiteit en vocale uithalen die in die nummers van de zanger gevraagd worden. Maar ze komen niet voorbij.
Dat is de luxe die de band door de jaren heen voor zichzelf heeft gecreëerd. Dat een optreden ook zonder die mooie nummers kan. Dat laat The Walkmen vanavond tijdens een prachtig optreden in Vera wel zien. De set steekt qua opbouw namelijk heel mooi in elkaar. Er is ruimte voor betoverende rustige liedjes, maar ook voor nummers die met een ongekende heftigheid de zaal in blazen. Door de enorme pieken in het optreden oogst de band voor zijn gehele optreden vanavond enorme bewondering bij het publiek. Het concert dat The Walkmen vorig jaar op London Calling gaf, werd door 3voor12 uitgeroepen tot het beste concert op Nederlandse bodem van 2012 en vanavond wordt nog eens bevestigd dat dat niet voor niets was.
Optreden in het voorprogramma van zielsverwant Arcade Fire en Fleet Foxes heeft The Walkmen de laatste jaren ongetwijfeld geholpen bij de definitieve doorbraak. Het leverde de band veel festivaloptredens op. Toch is de muziek die gemaakt wordt het allermooist in een kleine zaal waar de band bij het publiek veel kan losmaken. The Walkmen begint vanavond in Vera (dat overigens niet vol is) met het spannende Blue As Your Blood en het zoete maar melancholieke nummer We Can’t be Beat van het laatste album. Via een aantal rustige nummers wordt vervolgens de intensiteit van zijn emotionele nummers steeds meer verhoogd. Dat kent eerst zijn climax in het nummer The Rat dat een vlammende muzikale uitbarsting met een enorme emotionele lading is. Daarin pieken met name zanger Hamilton Leithouser en drummer Matt Barrick zodanig dat zang en muziek alles en iedereen ontstijgen.
Maar ook de tedere nummers van de band beroeren, in een mooi roodblauw licht dat het decor van de show vormt vanavond. De muzikanten geven zich helemaal over aan de muziek, waardoor ze verder overigens niet veel op het publiek reageren. Toetsenist/gitarist Peter Bauer loopt af en toe wat zoekend tussen zijn gitaar en keyboard heen en weer. Hij graait daarbij soms enigszins acterend in zijn jaszakken, alsof hij daarin de sleutel tot de mooiste klankensamenstelling denkt te kunnen vinden. De lichte klanken van gitaren en toetsen, de rauwe stem van Leithouser en zelfs een gefluit deuntje geven ieder nummer de juiste dynamiek en lading mee. Dat levert bijvoorbeeld in afsluiter 138th Street en de 'The Modern Lovers-cover'-Fly Into The Mystery echt prachtige resultaten op. Op de albums zijn de nummers van The Walkmen allemaal nog rijker gearrangeerd, maar in Vera komt de rauwe indierock vanavond voldoende tot wasdom om een diepe indruk achter te laten.
Bij het laatste nummer voor de toegift, in het nummer Heaven, worden de muzikanten zelfs getroffen door de reactie van het publiek als twee mannen in de zaal als ware voetbalsupporters het lied mee uitzingen. Als het gezang en applaus vervolgens aanhouden tot de artiesten voor de toegift terugkeren, kijken die ineens een stuk opmerkzamer en zelfs een beetje verblijd de zaal in. De zanger vertelt dat ze de stad en plek hier echt mooi vinden en besluit zijn bedankje met iets dat klinkt als: "We really get to know this town." Een extra nummer levert het applaus niet meer op, The Walkmen weet in een uur tijd het Vera-publiek wel enorm te beroeren.