Septaeder hypnotiseert Vera tijdens cd-presentatie

Van rustgevende droomtoestand tot beukende muur van geluid

Tekst: Jilt Jorritsma ,

De in 2006 opgerichte Groningse band Septaeder heeft hun instrumentale post-rock geluiden dit jaar voor het eerst op cd proberen te vangen. Vandaag gaat de band tijdens zijn albumpresentatie de uitdaging aan om het eindresultaat, genaamd Euler’s Promise, in Vera live ook uit de verf te laten komen.

In het midden van het podium hangt een vlag waarop de coverart van het album te zien is. Een vrouwelijk gezicht dat is opgebouwd uit een herhaling van menselijke lichamen, waardoor het doet denken aan een architectonische vorm. Terwijl de vormen in haar gezicht door de lichtval lijken te draaien, word je meegenomen door de voortstuwende akoestische gitaren van Septaeder. Het ene moment waan je je in een rustgevende droomtoestand om vervolgens wakker te worden geschud door een beukende muur van geluid. Deze muur wordt weer opengebroken door een stilte waarin slechts een enkele gitaarriff te horen is. Zo cirkelt de muziek van Septaeder rond: steeds wanneer de muziek lijkt af te dwalen, keert ze terug naar een melodie die in het begin van een nummer ook al te horen was. Zo’n moment van herkenning werkt bijna hypnotiserend.

Om de instrumentale muziek interessant te houden wisselt de band tijdens de nummers voortdurend van toon- en maatsoort. In het begin van de set werkt dit erg goed. Het publiek wordt erdoor verrast en het zorgt voor variatie in de nummers. Omdat het in ieder nummer gebeurt, leidt dit na een tijdje echter tot verveling. Het publiek heeft het trucje na een tijdje wel door en daardoor wordt het verrassingseffect ontnomen. De spannende kracht waarmee Septaeder hun set begint, ebt na een aantal nummers dan ook snel weg. Het optreden wordt langdradig en de latere nummers lijken minder goed in elkaar te steken. In het publiek wordt veel gepraat, een teken dat de aandacht voor de muziek verloren gaat. De band mist misschien toch de houvast die een zanger/frontman toe zou kunnen voegen.

Zelf lijkt Septaeder ook te begrijpen dat het op een gegeven moment wel klaar is. Wanneer er aan het einde van de show door het publiek om een toegift wordt gevraagd, aarzelen de vijf bandleden even voor zij hun instrumenten weer oppakken. Wat volgt is een toegift van nog geen tien seconden. Dit terwijl de voorgaande nummers allen gemiddeld zo’n tien minuten duurden. Septaeder heeft zeker potentie, dat blijkt uit de eerste nummers van de set. Maar het is wel noodzakelijk om het hypnotiserende begin tot aan het einde voort te laten duren.