Een vluchtige blik in het publiek dat op het Lutje Root festival af komt, levert al gauw het aanzicht van talloze vetkuiven, leren jassen, spijkeroverhemden en zelfs één iemand met een cowboyhoed op. Kortom, het Wilde Westen leeft nog steeds in De Walrus en bij Lutje Root maakt men daar maar al te graag gebruik van. Aan weerszijden van het café staat een podium waarop de verschillende bands elkaar afwisselen. Het kleine podium biedt ruimte aan ingetogen muziek, terwijl op het grote podium de iets ruigere muziek van het festival te horen is. Door de afwisseling tussen beide podia is er gedurende de hele avond live-muziek en dat werkt heel goed.
Terwijl De Walrus langzaamaan vol begint te lopen, wordt de avond op het kleine podium gestart door Junior Blackwood. Deze tweemansformatie zet met zijn fluit- en mondharmonicaklanken meteen het folk-karakter van het festival neer. Vervolgens zijn het de Mountainbirds die aan de overkant de ruigere kant van de westerse muziek laten horen. Vooral bij het nummer The Bear, waar ze mee eindigen, lijken de Mountainbirds het meest in hun element te zitten. Een scheurende bas wordt gecombineerd met ouderwetse blues-achtige gitaarslides. Het resulteert in een dreunende groove die menig hoofd op en neer laat bewegen.
Hierna komt de avond in een dalletje te zitten waar ook Rudy & His Fascinators het publiek niet uit weten te slepen. Rudy beweegt en speelt alsof hij te veel drank op heeft en dat komt zijn muziek niet ten goede. Het maakt dan niet meer uit of je op een dure witte Gretsch gitaar speelt of op een tennisracket, veel haal je er niet meer uit. Pas wanneer de Shoe Eating Rabbits het podium op stappen begint de avond eindelijk weer een beetje op gang te komen. Met hun punk-achtige folk, die vooral doet denken aan de Schotse en Ierse kant van de volksmuziek, laten ze het publiek springen. Het is een voortdurend losgaan waarbij de schreeuwende zang ervoor zorgt dat alle nummers op elkaar gaan lijken. Maar het publiek springt en drinkt rustig verder.
De kwaliteit van het TakeRoot festival wordt op Lutje Root bij lange na niet benaderd. Toch is het festival een leuk initiatief waar lokale bands de kans krijgen om van zich te laten horen. Dat ze kunnen leunen op het succes van TakeRoot is alleen maar mooi meegenomen. Aan de drukte in het café te zien, is de avond dan ook zeker een succes. Op muzikaal gebied doet Lutje Root echter nog te veel denken aan het Amerikaanse landschap: er zijn veel pieken en veel dalen.