Voor Simplon, waar de fans van Elle Alpha zich in het zonnetje verzamelen, ontstaat steeds meer het beeld van een schoolreisje. Eentje voor volwassenen. De toegestroomde fans ogen vrolijk, vol ancticipatie en ook een beetje nerveus. Het zijn dan ook veelal vrienden, familie en bekenden van de band. Ook bassist Michel Feeburg is aanwezig. Vanuit een antieke koffer enthousiasmeert hij diverse fans voor speciale T-shirts en armbanden. Beide in de kleur Elle Alpha Rood.

De bus is laat. Wanneer eindelijk een reisbus het Boterdiep opdraait, graait iedereen ook meteen naar zijn busticket. Een fotograaf staat midden op de weg klaar om een plaatje van de reisbus te schieten. Eenmaal vlak voor Simplon blijkt het echter om een Duitse bus vol ouderen te gaan. Helaas, maar de fans kunnen er om lachen. Gelukkig arriveert enkele minuten later ook de bus van Elle Alpha Tours en kan de reis naar de Melkweg echt beginnen.

In de bus heerst een zekere feeststemming. Op dit 'schoolreisje voor volwassenen' zijn natuurlijk allemaal versnaperingen aanwezig. Ook bierblikjes gaan meteen open en een groep fans is voorzien van een krat met dezelfde vloeistof. Een enkeling heeft zelfs decadent een wijnglas meegenomen. De meligheid zit er ook al snel in. Een enkele passagier zingt voorzichtig.

Bassist Michel Feeburg fungeert vandaag als reisleider en stelt de buschauffeur, Frits, aan de fans voor. "Zijn we er al?" vraagt iemand, terwijl de bus de provincie nauwelijks heeft verlaten, gekscherend. Op dat moment besluit Feeburg bandgenoot Ella Stoffers te bellen. Terwijl de gehele bus meeluistert, zegt hij: "We hebben een klein probleemje. We staan met een lekke band." Op zijn verzoek maken de fans juichend lawaai, zodat de zangeres dat ook hoort. Als Stoffers bezorgd vragen blijft stellen, beweert de bassist dat de buschauffeur in zijn eentje de band aan het wisselen is en de rest slechts toe staat te kijken. De paniek in de stem van de frontvrouw is hoorbaar. De bassist tracht haar, nog steeds voor de gek houdend, gerust te stellen met de woorden: "Geen paniek, we doen ons best!" 

Hoewel er van een lekke band geen sprake is, blijkt wel de geplande route naar de Melkweg te zijn afgezet. De buschauffeur heeft echter een talent voor het keren van dit inmens grote voertuig en mist op een haar na verkeersborden. Na een lange omweg zet Frits de Elle Alpha-fans aan de achterkant van de Melkweg af. Waar hij de Groningers weer op wil pikken, weet hij echter nog niet. Zijn advies: "Volg de menigte." Nu maar hopen dat de fans van de overige bands, die ook per bus reizen, wèl weten waar ze moeten zijn.

Door de omweg arriveren de Elle Alpha-aanhangers te laat in de Melkweg. Het uit Limburg afkomstige Major Tom heeft al gespeeld en van Steady New Sounds (Zeeland) klinken de laatste noten. Sowieso is het onmogelijk alle bands volledig te zien. De optredens van de dertien bands overlappen elkaar gedeeltelijk. Tussen de optredens is het heen en weer rennen om nog drie nummers van het volgende optreden mee te krijgen. De concurrentie voor Elle Alpha blijkt zwaar. De slogan "alle dertien goed" is zeker van toepassing.

La Corneille (Utrecht) maakt meteen indruk met hun twee- en driestemmige samenzang. De stem van de leadzanger klinkt gepijnigd en droevig. Dat kan niet anders als je over "broken bones" en een "young girl, she had to go" zingt. Het geheel klinkt melancholisch. Ook als de band een wat harder geluid laat horen, is het nog steeds dramatisch en spannend tegelijk. Het laatste nummer is beduidend opgetogener - bijna liefdevol - en heeft zelfs een vrolijke beat.

Enkele bands zijn een wat vreemde eend in de bijt. Zo ook Yellow House 21 (Friesland). Mede door de fluitiste doet de muziek Iers aan. Alsof je in een feeënbos of de wereld van leprechauns bent gewandeld. Een andere opvallende band is Ashes Of Many (Gelderland), dat beweert melodieuze metalcore te maken. Een toepasselijke beschrijving. Melodieuze zang wisselt zich af met het schreeuwigere grungen.

Het Noord-Hollandse 3rd Floor Magic lijkt zelfs een eigen genre te hebben gecreëerd. De twee leadzangers zingen ieder in een eigen stijl. De man rapt, terwijl de zangeres meer een melodieuze popachtige zanglijn heeft. Ondertussen lijkt de gitaarlijn weer beter in het reggaegenre te passen.

De mannen van Ricky Rehab (Drenthe) staan als stoere rockers op het podium. De muziek is dan ook zeer geschikt voor headbangen. De zanger heeft een zware rauwe stem. Er klinkt veel frustratie in door. Met de lange instrumentale stukken verliest de band deels de aandacht van het publiek. Het Zuid-Hollandse duo We Sell Guns doet dat iets beter. De muziek neigt naar hardrock en past inderdaad wel bij een film over wapenhandelaars. Of op zijn minst stoere motorrijders op Harleys.

Zodra de presentator roept dat Elle Alpha de avond zal afsluiten, klinkt uit de zaal meteen luid gejuich van de busreizigers uit het Noorden. De aankondiger vraagt onmiddellijk: "Dat is Groningen als ik me niet vergis?" Bij aanvang van het optreden ziet het voor het podium inderdaad ook rood van de Elle Alpha T-shirts.

Terwijl de mannelijke bandleden zonder Ella Stoffers de eerste noten inzetten, klinkt er dromerige zang, gevolgd door enthousiastere kreten waar een echo overheen zit. Na een lange uithaal komt ook de zangeres op het podium. Zoals altijd weet Stoffers met haar stem te spelen. Hoge en lage noten haalt ze zonder problemen. "Zijn jullie klaar om te rocken?" vraagt de frontvrouw als de band Fighter inzet. Terwijl de mannen stoere houdingen aannemen, swingt de zangeres als een echte rockchick op de muziek. Dat de band goed heeft nagedacht over de setlist, zoals Stoffers in een recent interview vertelde, is duidelijk te horen. Ook het veel gevoeligere en rustigere Recovery komt aan bod, terwijl de band juist weer knallender afsluit. Een korte set, maar de band heeft dan ook maar twintig minuten.

Hoewel, naast het in de Melkweg spelen, blijkt Stoffers nog een droom te hebben. Stagediven! De mannelijke bandleden spelen nog even door. De frontvrouw vraagt het publiek - en dan vooral sterke mannen - dichtbij het podium te komen. De in rode T-shirts gehulde fans geven natuurlijk meteen gehoor aan dit verzoek. De rest van de zaal laat een gapend gat achter. Maar dat geeft niet. De ware fans dragen de zangeres namelijk letterlijk en figuurlijk op handen. Die sterke mannen lopen gewoon een extra rondje voor hun geliefde Ella en zetten haar veilig en wel weer op het podium af.

Een half uur later is het tijd voor de uitslag. Door de presentators van de avond worden alle dertien bands het podium opgevraagd. De jury, bestaande uit programmeurs van Nederlandse poppodia en alle bevrijdingsfestivals, boekte de diverse bands meerdere keren. Helaas sleept Elle Alpha niet de hoofdprijs (de award, een tour, tourpromotie en -posters en € 2500,-) in de wacht. Wel blijkt de Groningse band drie boekingen binnen te hebben gehaald en behoren daarmee volgens de presentator toch tot het 'zwaardere geschut'. Met maar liefst negen optredens wint La Corneille de SENA Performers POPnl Awards.

De volledige lijst
Geen optreden: The Benefit Thieves
1 optreden: Major Tom, Salisbury, Ricky Rehab, Yellow House 21, Steady New Sounds
2 optredens: Lookapony, Ashes of Many
3 optredens: Elle Alpha
6 optredens: We Sell Guns
7 optredens: The Vagary
8 optredens: 3rd Floor Magic
9 optredens: La Corneille

Voor zowel bands als fans is het na de uitreiking haasten naar de bussen, waarvan inmiddels bekend is waar ze de passagiers zullen opwachten. Ook Ella Stoffers reist met de bus vol fans terug naar Groningen. Zij en bandgenoot Michel Feeburg lopen regelmatig door de bus en maken met iedereen een praatje. De twee stralen en hebben de avond van hun leven. Door de microfoon spreekt de zangeres de bus nog toe. Terwijl ze zichzelf de reisleider noemt, klinkt er protest van bandgenoot Feeburg. Hij was immers de oorspronkelijke reisleider. Vervolgens bedankt de zangeres de bus vol fans uitvoerig: "Mijn droom is uitgekomen. Dat had zonder jullie niet gekund. Dankjewel!"

De reis zet zich voort. Wanneer de twee bandleden bij bekenden achterin de bus zijn gaan zitten, ontstaat er nog een zangpartij waarin de naam Ella op verschillende manieren wordt gezongen en gecoverd. "We hebben een EL! We hebben een LA!" Ook wordt er op de melodie van Umbrella en YMCA met de naam van de zangeres gespeeld. Het klinkt als een eerbetoon. En terecht. Deze fans houden duidelijk van Elle Alpha.