Christof mag de avond openen. Hij is zo'n artiest die je elke ochtend in je woonkamer wil hebben. De prachtige, ingetogen en rustgevende gitaarliedjes van Christof en bandmaat Andy zijn ideaal voor bij je eerste kopje koffie. Af en toe versterkt door contrabas en mondharmonica wordt de muziek nooit dominant maar blijf je toch aandachtig luisteren. 's Avonds voor het slapengaan mogen de mannen trouwens ook best hun folky liedjes ten gehore komen brengen.
De overstap naar de hoofdact is aanzienlijk. Getalenteerd zijn beide bands zonder twijfel, maar muzikaal gezien geeft The Boxer Rebellion flink wat meer gas. Het vierde studio-album Promises is dit jaar verschenen en daarmee is het viertal een andere weg ingeslagen. Waar eerdere albums gedomineerd werden door analoge, lo-fi gitaarmuziek, is deze nieuwe plaat gevuld met elektronische klanken en drum-tracks. In combinatie met het oudere materiaal hebben de heren een breed scala aan nummers om het optreden te kleuren.
"Where the hell were you all when we played Groningen last time?" Frontman Nathan Nicholson kijkt verbaasd de kleine zaal van de Oosterpoort in die inderdaad uit zijn voegen barst. Enkele jaren geleden stond het viertal nog in Vera en nu zijn ze terug in Groningen voor een uitverkochte show. En terecht.
De nummers van het album Promises zijn radiovriendelijker en meer up-beat dan die van de vorige plaat The Cold Still. Dat is vermoedelijk ook de reden van de grote hoeveelheid mensen vanavond. Always, Keep Moving With Me Now en de prachtige single Diamonds zijn daar uitstekende voorbeelden van. Catchy indierock met een prominente rol voor toetsen of synthesizer. Plak daar de uitgestrekte, meevoerende zang van Nicholson bij en je hebt grootse, schitterende liedjes.
De heren zijn live erg goed. Je hebt het idee dat je luistert naar een groep vrienden die nooit anders heeft gedaan dan samen muziek maken. Ze geven zich helemaal tijdens het optreden en proberen het publiek, dat soms wat mat staat te kijken naar de verrichtingen, ook zover te krijgen. Nicholson maakt regelmatig een aantal hupjes, roept voor elk nummer “hey” in de microfoon en gebaart naar de menigte wat enthousiaster te zijn. Pas als hij het publiek inspringt krijgt hij wat hij wil: springende en dansende mensen.
The Boxer Rebellion bewandelt haar eigen weg en doet dat vooralsnog erg succesvol. De band is niet louter meer een gitaarband, maar durft het aan om te experimenteren met verrassende uitkomst zoals het nieuwste album laat zien. Stapje voor stapje klimmen de heren omhoog. We zijn gelukkig nog niet van ze af.