Popronde '13: van Amsterdamse troubadour tot warme Friese rock

Ook dit jaar weer veel te beleven op reizend festival

Tekst: Petra Huijgen, Wymer Praamstra en Saskia Evers Foto's: André Eggens, Sjoerd Huismans en Jan Westerhof ,

Het grootste reizende festival van Nederland streek donderdag 10 oktober neer in Groningen. Het bracht mooie nieuwe bands mee uit alle hoeken van het land en stond zo garant voor een avond vol ontdekkingen. Drie verslaggevers van 3VOOR12/Groningen gingen op pad om een paar van deze bands te checken. Conclusie? Er was voor iedere muziekliefhebber een hoop te beleven.

Tussen de grootletterboeken en Engelse romans is het aan de Friese formatie WONDER om de Popronde af te trappen. Niet het meest populaire tijdstip, maar de band uit Leeuwarden speelt met verve. Marije de Vries en Patrick Schaafstal studeerden aan de Academie voor Popcultuur en vormen sinds eind 2012 het duo WONDER, dat ze uit hebben gebreid met vier andere muzikanten. Ze maken dromerige pop met een groots geluid, die nu eens breekbaar en melancholisch is en het volgende moment aanstekelijk en dansbaar. De Vries toont zich één van de meest bescheiden frontvrouwen van het noorden, en heeft een wonderschone stem waarmee ze alle kanten op kan. Hoogtepunt is één van de laatste nummers, Summer Sun. Dit nummer maakt duidelijk dat de band ook niet vies is van een rock-achtige wals.

De oudste gast van de Popronde, zo presenteert hij zichzelf. Theo Sieben werd geboren in Brabant, maar woont inmiddels al jarenlang in Amsterdam. Daar is hij naast singer-songwriter ook componist voor TV-series en toneel. Bescheiden staat hij met zijn gitaar in een hoekje van De Jongens van Hemmes, en zonder aankondiging begint hij te spelen. Binnen een paar seconden is het tot achterin de platenzaak stil. Sieben betovert alle aanwezigen met zijn gruizige stem en zijn oprechte, eerlijke nummers. Geen gedoe, maar pure emotie. Kleine liedjes, die allemaal grote verhalen vertellen. Bijvoorbeeld over het zuiden van Amerika, waar hij banjo leerde spelen en over zijn achterbuurman 'Tientje', die werd opgesloten. Het publiek reist met hem mee, en is na veertig minuten nog net zo stil als toen hij begon. De ingetogenheid van Theo Sieben slaat in als een bom.

In een ongemakkelijk lege bovenzaal van Simplon staan de Utrechters van Tududuh. Het geesteskind van oud-singer-songwriter Ronald Straetemans is het resultaat van een lange zoektocht naar een meer experimentele sound. Samen met producer Pim van de Werken vond hij deze. Met Marianne Oldenburg op toetsen en tweede stem brengt hij nu introverte, duistere electro met vreemde instrumenten en gekke stemvervormingen. Geconcentreerd gaat Straetemans met een strijkstok aan de slag, terwijl Oldenburg duistere tonen uit de keyboards tovert. Helaas is het geheel nog niet spannend genoeg om de aandacht vast te blijven houden. De hypnotiserende klanken zijn nog te wankel om een volledige set te blijven boeien.

Wanneer Girl Beard speelt, is het nog niet druk in Het Pakhuis. Dit project van Kees Veerman, beter bekend als singer-songwriter Case Mayfield, klinkt beduidend ruiger dan wat we van zijn alias gewend zijn. Eerder werd de muziek van Mayfield en drumster Nienke Overmars beschreven als 'brakke rammelrock'. De zanglijn klinkt dan ook veel minder gevoelig en Overmars verbergt zich al headbangend achter haar lange haren. Toch klinkt het hier en daar overwegend catchy. Overmars heeft ruzie met een deel van de drumset, die van het podium af trilt. Uiteindelijk besluit Mayfield zijn microfoonstandaard te verplaatsen. Al zingend en gitaarspelend houdt hij met één voet de koppige trommel in bedwang. Het bewijs dat het tweetal niet alleen chemie heeft, maar ook goed op elkaar ingespeeld is: Mayfield weet precies wanneer Overmars zijn voetensteun nodig heeft.

Na het toch wel wat ruige Girl Beard klinkt The Future's Dust in een volgeladen Vera Kelderbar als een oase van rust. Het uit Leeuwarden afkomstige gezelschap creëert een dromigere en tegelijkertijd dramatisch melancholische ambientsfeer, die je meevoert door uitgestrekte landschappen. Elke slag op de gitaar, elke aangeslagen snaar en elke ingedrukte toets oogt weloverwogen. Het vijfkoppige gezelschap heeft ook een uiterst fijne meerstemmige samenzang van Nick Veenstra en Rosan Rozema. Opvallend is het nummer Dreamer, waarin effecten ervoor zorgen dat de stem van gitarist Abel de Grefte omgevormd wordt tot een robotachtige. Tijdens het laatste nummer steelt de enige dame in het gezelschap de show, door eens luid uit te halen. 

CHEATERS (ja, dat schrijft je met hoofdletters) mag dan nog onbekend zijn, de bandleden hebben al wel eens eerder op een podiumpje gestaan. Met leden van Bombay Show Pig, Kill’ em Mister, Houses en Wooden Constructions weet je dat het in ieder geval op muzikaal gebied wel goed komt. Stevige elektronische invloeden worden vermengd met indierock, en door de hoge vocalen krijgt het geheel af en toe een zweverig randje. Het is niet voor niks dat de Warhol helemaal vol staat na een paar nummers; dit is een band waar we graag meer van horen. Dat het geluid wat te wensen over laat, daar kunnen ze zelf ook niks aan doen. De eerste danspasjes van de avond worden door velen hier gezet.

Recent was When We Are Wild nog in Groningen voor PlatoPlanet. Tijdens deze Popronde staat de band tegen het einde van de avond in De Kar. When We Are Wild is gevormd door de Friese zanger/gitarist Hille Stellingwerf, ook geen onbekende in Groningen, en maakt sfeervolle popsongs met folkinvloeden. Na het tweede nummer grapt de jolige Stellingwerf dat dit het moment is waarop hij het publiek wilde vragen om verder naar voren te komen. De Kar is echter al volgeladen. De vijfkoppige band heeft vanavond de hulp van twee gastmuzikanten ingeroepen: een man die indruk maakt met zijn mondharmonica en een Groninger die onder het genot van een biertje af en toe op een toetsje drukt. Er gaat wel eens wat mis tijdens het optreden, maar de band lijkt op elkaar ingespeeld en oogt enthousiast. Dat maakt alles goed.

Adam & The Relevants is bezig aan een goed jaar. De eerste EP is uitgebracht, er werd op festivals als Into The Great Wide Open en De Beschaving gespeeld en de band kreeg in De Wereld Draait Door een duimpje van Gerdi Verbeet. Met lef en bezieling gieren de bandleden in de Warhol door hun set heen. Live is het allemaal wat harder en gemener en neigt de britpop meer naar garage. Dat de boxen op max staan komt het geluid niet ten goede, maar vooral met ‘hitje’ Live Forever als afsluiter laat Adam & The Relevants zien klaar te zijn voor de grotere podia. 

Op de afterparty in Vera is met Suit & Tie Johns de laatste band van de avond te zien. Op fenomenaal volume werkt de space/psych/krautrock duidelijk het beste. Hypnotiserend voor de nog scherpe toeschouwers en indrukwekkend voor de rest van een vol Vera. De dragende, voortdenderende drums en bas vormen de basis, terwijl er flink gefreakt wordt op de gitaar en zang. Heerlijke band voor in de late uurtjes van de Popronde en eigenlijk onvoorstelbaar dat we deze mannen niet vaker in de buurt zien. Een prachtige afsluiter van een wederom geslaagde Popronde.