Mazes en Parquet Court zijn net enkele dagen bezig aan een gezamenlijke tour door o.a. Nederland, België en Groot-Brittannië als ze Vera aandoen. Mazes heeft dit jaar zijn tweede album uitgebracht: Ores & Minerals. De band komt uit Manchester. Je moet die niet verwarren met de gelijknamige band uit Chicago. De Britse Mazes kwam in 2010 in een kleine lo-fi scene in Engeland bovendrijven waar nóg een aantal andere bands toe behoorde die je nog kunt kennen: Male Bonding en Fair Ohs. Van de bands uit de kleine Britse scene is Mazes wel het meest verrassend.
De muziek van de band houdt het midden tussen lo-fi muziek, postpunk en indie à la Pavement, Malkmus en Sonic Youth. Als Britse band oriënteert Mazes zich dus op muziek uit Amerika en dat maakt hun eigen muziek weer bijzonder. Zo zijn hun albums wat meer liedjes-platen dan die van hun illustere voorbeelden. Een opvallend kalme zang en poppy-gitaarloopjes duwen de onderliggende postpunk-laag wat naar de achtergrond. Toch blijft de muziek van de groep, die nog weer meer als punk-/garageband begon, wel kraken en schuren.
Op het podium klinkt de muziek wat minder vol, minder uitgekiend dan op de platen, maar verder is die heel herkenbaar. De microfoon van de zanger zou wel wat luider mogen staan. Een aantal nummers wordt lang uitgesponnen en daarin klinkt de postpunk door. Opener Bodies en afsluiter Skulking worden vernuftig en sterk gebracht. Daar tussenin worden zowel nummers van eerste album A Thousand Heys als de tweede plaat gespeeld, waaronder het nummer Cenetaph, een verborgen kunststukje van het eerste album.
De muziek van Mazes en headliner Parquet Courts vertoont raakvlakken. Beide bands kennen postpunk-invloeden in hun muziek en kunnen een sterk instrumentaal outro spelen. Daarbij hebben ze beiden ook een goede smaak wat de vormgeving van de platen en uitstraling van de groep betreft. Een verschil tussen Mazes en Parquet Courts is dat de drie muzikanten van Mazes redelijk in zichzelf gekeerd staan te spelen en dat zij hun energie niet echt overbrengen op het publiek. De jongens zeggen lange tijd niets meer dan een kort en vlug: ''Hello we're Mazes'', ook wel weer grappig. Later vraagt de band het publiek weliswaar iets dichterbij te komen, maar dat hoeft ook weer niet te dichtbij. Zo blijft er afstand.
Dat is bij Parquet Courts wel anders. De band vraagt het publiek bij het eerste nummer pal voor het podium te komen staan en knalt dan uit de startblokken, dat slaat aan. Het volume staat nu flink wat hoger en de muziek knalt door de ruimte heen. Alles piept en kraakt en sommige nummers zijn wel drie keer zo snel als de muziek van Mazes. Parquet Courts heeft zijn muziek meer uitgewerkt voor de opvoering op het podium en staat goed ingeprogrammeerd op live-modus. Dat heeft een verrassingseffect. Bij Parquet Courts heb je het idee dat er elk moment wel wat vertraagd of versneld kan worden en dat er plots wat kan gebeuren in de muziek.
En er gebeurt genoeg. De nummers van Parquet Courts zijn in wezen allemaal korte punknummers, dat zit hem ook heel erg in de brutale teksten. Maar in de wendingen, tempo-wisselingen en gitaarloopjes is er veel meer te ontdekken. We kennen de band hier vooral van het album Light Up Gold, dat hier dit jaar uitgebracht werd. Maar in het begin van de set speelt de groep ook nummers van een album dat al daarvoor uitkwam: American Specialities uit 2010. Daarna komen alsnog alle bekende nummers voorbij, het is afgaand op de duur van de nummers een lange set.
Het optreden duurt ongeveer vijf kwartier. Tegen het einde vallen er wat gaten in het publiek. De toegift is ook nog vrij lang met nog een aantal bekende nummers, zoals het rustigere N Dakota en weer stevige Stoned en Starving. Voor je gevoel zou Parquet Courts makkelijk kunnen 'doorpunken' tot hun instrumenten oververhit raken of zoiets, maar het houdt toch ineens op. Morgen in Nijmegen weer lekker punken.