Het duo Lenny & Junior vormt bij de gelegenheid een goed voorprogramma. Deze twee muzikanten delen met Cochon Bleu dat ze muziek maken die in een Amerikaanse muziektraditie geworteld is, maar die méér dan dat omvat. Leonieke Toering en Junior Blackwood (Marcel Alkema), zoals ze eigenlijk heten, maken ongeveer een jaar muziek onder de naam Lenny en Junior. Met name Blackwood zorgt voor de sterke verbondenheid met traditionele folkmuziek en Hank Williams-achtige countrymuziek. Toering verbindt de muziek in zang en klank aan Europese folkmuziek en aan Mexicaanse en Mongoolse muziek.
De samensmelting van de verschillende folk-culturen bij Lenny & Junior heeft een prachtige uitwerking. Zo zingt Toering bijvoorbeeld een Spaanstalig nummer uit de film Frida (over kunstschilder Frida Kahlo) terwijl Blackwood mondharmonica speelt. Dat resulteert hier in een uitvoering die al even origineel als mooi is. Goede muziek dus. De muziek van Lenny & Junior heeft echter de volle aandacht nodig. Of het daarmee ook helemaal geschikt is voor het voorprogramma van de cd-presentatie valt te betwijfelen. Het publiek is hier overduidelijk voor Cochon Bleu. En de muzikanten van Cochon Bleu kunnen zelf ook haast niet wachten tot ze zelf op het podium staan, is te merken.
Kwart voor elf begint het echte feestje van Cochon Bleu. De groep bestaat uit de drie broers Gubbels en Jeroen de Jong. Zij brachten elf jaar geleden hun eerste gezamenlijke plaat uit. En het is écht cajunmuziek die ze op hun platen laten horen. Het blijkt onder andere op grond van het instrumentgebruik en bij Cochon Bleu ook op grond van de taal. Cajun kan volgens héél strikte muzikale regels gespeeld worden, maar Cochon Bleu kiest ervoor om de muziek meer op een eigen wijze te vertolken. Zo is er naast viool, triangel en accordeon in hun muziek ook alle ruimte voor gitaren en is de muziek altijd rondom bas en drums opgebouwd.
De nummers zijn haast allemaal door de bandleden zelf geschreven. Ze laten zich daarvoor onder meer inspireren door hun reizen en vakanties in Frankrijk. Een apart nummer van Not Blue is Lacassine special. Jeroen de Jong geeft daar wat uitleg bij tijdens het optreden: ''Het volgende nummer is ongeveer tweehonderd jaar oud en is de enige cover op de plaat. Voor de echte musicexperts onder ons: het is ook het enige nummer met een overmatig akkoord.''
Door de meerstemmigheid in de muziek en het plezier waarmee de muziek gebracht wordt, doet die in de uitvoering denken aan de Texaanse band The Gourds en aan De Kift. Tussendoor praten de heren de delen van het optreden met humor aan elkaar. Zogenaamd spontaan bedacht komen aan het einde ook de te downloaden 'bonus tracks' nog voorbij, waarbij het laatste nummer als enige in de set niet in het Frans, maar in het Engels wordt gezongen. Het is een mooie toegift, maar de feestfolk van de groep heeft daarvoor al voor de feeststemming gezorgd die bij de release van de nieuwe plaat gepast is. Het állerbeste is dan al voorbij gekomen.