Uit Canterbury, Engeland komt het langharig tuig dat zich Syd Arthur noemt. De bandleden zien er niet alleen uit alsof ze uit de jaren zeventig komen, maar hun psychedelische rock/folk is ook stevig geworteld in die periode. Gevarieerde nummers met een rijk scala aan invloeden en instrumenten. De tempo- en melodiewisselingen zijn niet altijd even goed te volgen voor de toeschouwer die nog onbekend is met deze band, maar over het algemeen is het best aardig wat het viertal laat horen. De zang blijft wat teveel op de vlakte en niet alle nummers zijn even goed, maar het is een prima opwarmertje.
Sinds hun debuutplaat Workout Holiday in 2008 staat White Denim al op de radar van liefhebbers van zowel garage- als bluesrock. Daarna evolueerde de band via het nog altijd explosieve Fits naar de rustigere vaarwateren in Last Day of Summer en het weer in het oog springende D. Nu is daar het vijfde studioalbum in acht jaar tijd: Corsicana Lemonade. Laat je niet misleiden door de zoete titel. Deze door Jeff Tweedy van Wilco geproduceerde plaat is weer ouderwets onnavolgbaar virtuoos. Bij vlagen groovend en swingend en op andere momenten uit de bocht vliegende oerrock.
Live is het even inkomen vanavond, met name omdat gestart wordt met veel werk van het laatste album. Dit is even wennen en doordat het album nog maar net uit is, zijn er minder herkenbare momenten. Shake Shake Shake is een vroeg hoogtepunt in de set. Deze ‘hit’ van het eerste album wordt er in een dusdanige hoge versnelling uit geknald dat het amper te volgen is voor de luisteraar. Onvoorstelbaar hoe snel de vingertjes van die twee gitaristen en de bassist over hun instrumenten vliegen. Wat de drummer allemaal doet, is niet te zien. Dat gaat te snel voor het blote oog.
In vijfde versnelling gieren de mannen vervolgens door, voornamelijk, het nieuwe werk van Corsicana Lemonade heen; met At Night in Dreams en single Pretty Green als belangrijkste wapenfeiten. De virtuositeit spat er bij elk nummer van af. De twee gitaristen, James Petralli en Austin Jenkins, maken schaterlachend elkaars vingervlugge solo’s af terwijl de kleine Steven Terebecki onnavolgbaar over de hals van zijn bas danst. Drummer Joshua Block wisselt ondertussen even drie keer van ritme. Alsof het niks is. Het is bij vlagen onvoorstelbaar wat White Denim op muzikaal vlak laat zien. Waar bij eerdere concerten de virtuositeit nog wel eens doorsloeg, houden ze tegenwoordig de nummers en melodiën wat scherper in de gaten. Ach, drie nummers door elkaar heen spelen en vervolgens bij een vierde uitkomen, dat kan een keer gebeuren.
Ook op het showvlak is de band alleen maar gegroeid. Stilhouden, het publiek even tijd geven voor een applausje, en vervolgens rustig opbouwen naar een uitzinnige finale waarin het publiek helemaal mee gaat. Het zijn slimme trucjes waardoor de beleving er nog meer in komt. Ook in de rustige nummers weet met name zanger James Petralli indruk te maken. Naast dat hij fantastisch gitaar kan spelen, heeft hij een stem die kippenvel op kan wekken. Het altijd gespeelde Street Joy is dan ook een hoogtepunt in de set. Na anderhalf uur hebben de mannen even rust nodig, maar er volgt nog een zinderende toegift met onder andere een uitzinnig gespeeld Radio Milk How Can You Stand It. Wat een band.