De uit North Caroline afkomstige Tift Merritt heeft al vijf studioalbums op haar naam staan, waarvan de laatste - Traveling Alone - in september uitkwam. De vrouw komt over als een lieve dame, maar tegelijkertijd heeft ze een hele stoere houding. De eerste paar nummers brengt ze op gitaar. Daarna begeleidt ze zichzelf op piano. De positie van de vleugel is op zijn minst ongelukkig te noemen. Merritt zit gedwongen met haar rug naar de rest van de zaal. De zangeres verontschuldigt zich: "we weren't sure if you wanted to see my hands or my face", en probeert half gedraaid te zingen en ondertussen zoveel mogelijk contact met het publiek te maken. Haar stem is op veel momenten zeer breekbaar, maar er zijn ook veel americana-invloeden in te horen.
Later mag Josh Ritter dit dunnetjes over doen. Hoewel het recent uitgebrachte The Beast In Its Tracks wordt beschreven als een heus break-up album, waarin Ritter de scheiding met ex-vrouw Dawn Landes verwerkt, klinkt Ritters set beduidend opgewekt. Misschien ligt de verklaring in het feit dat de zanger inmiddels ook weer nieuw geluk in de liefde gevonden heeft. Hoe dan ook, Ritter lijkt gedurende de hele set in zijn element en werpt met een brede, stralende grijns zijn vocalen de zaal in.
De zanger is in het gezelschap van een gitarist en multi-instrumentalist. De laatste bespeelt zowel toetsen, een contrabas en een banjo. Deze muzikale klanken geven de nummers een extra warme lading. Toch is Ritter op zijn mooist wanneer zijn gezelschap het podium een paar keer verlaat. De Amerikaan vraagt of de zaal volledig in het donker gehuld mag worden en vertolkt vervolgens het uiterst gevoelige The Curse. Nadat de verlichting gedimd is, kunnen de toeschouwers slechts door de verlichting van de nooduitgangen hier en daar nog een silhouet onderscheiden. In het donker dwingt Ritter om zijn publiek te luisteren naar de tekst en de melodie van het fragiele nummer. Er is immers geen visuele afleiding.
Toch wordt er ook met verlichting aan goed naar de teksten geluisterd. Het nummer Lillian, Egypt wekt bijvoorbeeld de lachers op de hand. "But all she did was mouth the words all she did was mouth the words / And he cast me as the villain as the sheriff's worst enemy / I practiced falling off of buildings and out windows / The last time I saw she was tied to the train tracks". Hoewel je het met dit soort teksten niet zou verwachten, is ook dit een opgewekt nummer. De zanger laat weinig ruimte over voor treurigheid.
Het tot nu toe erg zwijgzame publiek geeft Ritter een eindeloze staande ovatie. De liefde is trouwens wederzijds. Tijdens de toegift zegt Ritter: "I don't know what you're doing tomorrow, but I think maybe a second date?"