Mansell is een ervaren band. Al ruim twee decennia lang zijn de leden van de band individueel bezig met het maken van muziek. In het jaar 2008, alweer vijf jaar geleden, is daaruit de band Mansell ontstaan. Een formatie met een traditionele indiepopbezetting: twee gitaristen, waarvan één de leadzang op zich neemt, een bassist en een drummer. Begin vorig jaar bracht de band zijn eerste album uit, maar een grote doorbraak laat nog op zich wachten.

Ongemakkelijk gepositioneerd achter een steunpilaar in Het Pakhuis grijpt leadzanger Bert Volmer de aandacht. Zijn stem is rustgevend, maar heeft toch een rauw randje, waardoor het een vertrouwd gevoel geeft en goed aansluit bij de gitaren die net als zijn stem van melodieus en ritmisch naar ruig en scheurend gaan. De verschillende instrumenten sluiten goed bij elkaar aan, waardoor de muziek gedurende het hele optreden haar mannetje staat. Alleen de schreeuwerige tweede stem valt soms enigszins uit de toon. Ook ontbreekt het de nummers aan memorabele momenten en hooks die de aandacht van het publiek vast weten te houden. Het optreden blijft hierdoor erg vlak. Op individueel niveau hadden de bandleden hun vaardigheden beter naar voren kunnen laten komen door elkaar meer de ruimte te geven. Dit zou ook voor meer dynamiek in het optreden zorgen.

Van de jarenlange ervaring van de vier heren in de Groningse muziekscène is niet veel te merken. Het publiek blijft tijdens de hele show in het achterste gedeelte van Het Pakhuis bij de bar staan, waardoor er een grote leegte ontstaat tussen de band en het publiek. Hoewel gitarist Douwe Oppewal de rol van frontman op zich neemt en tussen de nummers door contact probeert te zoeken met het publiek, lukt het hem niet de kloof te overbruggen. Het resulteert vooral in ongemakkelijke praatjes en stiltes die alleen maar de vaart uit het optreden halen. De afstand lijkt hierdoor alleen maar groter te worden. Toch wordt de show passend afgesloten met een knallend nummer. Het beste wordt overduidelijk voor het laatst bewaard, waardoor het publiek met een positieve herinnering terug kan kijken op Mansell.

New Red Fading mag na Mansell aantreden en doet dat in het bijzijn van veel vrienden. De vijf muzikanten van New Red Fading spelen alweer een aantal jaar samen. Sinds 2010 focussen ze zich volledig op de band. Ze brachten in 2011 hun EP We The People uit, die ze in januari van dat jaar op Eurosonic presenteerden. In die periode hebben ze in Groningen op haast alle lokale festivals wel gespeeld. Om aan nieuw materiaal te kunnen werken hebben ze net even een hiatus in hun optreedagenda achter de rug. Vanavond geven ze hun eerste optreden van het jaar. Voor dat het de eerste show in tijden is, spelen ze tamelijk makkelijk en ongeremd.

Hun muziek is onder de noemer pop te scharen, maar dat betekent niet dat het allemaal ook vlak en glad is. De nummers kennen op muzikaal vlak juist nog een behoorlijke rijkdom; mooie intro’s, snelle overgangen en veel vlug gitaarspel. De sologitarist en toetsenist spelen heel vrij en gevarieerd. Onder het zingen al, maar tussen de zangpartijen door zeker. De muziek loopt dan soms in een halve minuut uit in sterke muzikale gedeelten die af en toe zelfs richting prog-rock gaan. Karakteristiek is ook de rauwe zang, maar die komt helaas soms net wat draagkracht tekort. Wat verder mooi is in het optreden: in Het Pakhuis is het podium niet zo hoog en niet zo duidelijk gemarkeerd. Dat leidt ertoe dat de sologitarist mooi zijn eigen plek opzoekt in de kelderruimte, eigenlijk een metertje bij de anderen en bij het podium vandaan. Het typeert de inbreng van de leadgitarist wel, heerlijk gaat hij daar in zijn eigen spel op.

Na vier, vijf nummers wordt de muziek iets vlakker. In het laatste nummer komt alles wat de band goed maakt echter nog wel een keer goed samen. De muzikanten geven niet heel duidelijk aan in hoeverre ze vanavond nieuw materiaal presenteren. Maar je lijkt wel de conclusie te kunnen trekken dat als de groep in 2011 nog wisselvallig bestempeld kon worden, ze in de tussentijd als band wel weer een eind verder is. We moeten maar hopen dat daar meer mooie dingen van komen in de aankomende periode. Keep up the good work.