The Sign Of Leo begint vrij abrupt - "Wat mij betreft kan ie" - te spelen in de kelder van de Muziekschool. Buiten het personeel zijn er slechts enkele mensen in de zaal. Dit heeft duidelijk invloed op de band. Er mist energie en de mannen lijken er niet echt plezier in te hebben. De zanger spreekt halverwege de set zijn ongenoegen uit: "Waar is iedereen?!" Het optreden kabbelt voort en de dromerige poprocknummers blijven, waarschijnlijk mede door de sfeer, niet hangen. Alleen Where Do We Go From Here is een catchy nummer. De synthesizer speelt hierbij een prominente rol. Ook bij andere nummers weet de synthesizer soms een interessante wending aan verder wat eentonige nummers. Helaas is dit niet voldoende om de aandacht van een af en toe binnenwandelende passant vast te houden en eindigt het optreden met net zo weinig bezoekers als waarmee het begon.
#GP13 Groningsch Peil dag 3: The Sign Of Leo, Shirtless, Sexton Creeps en O-Bat & The Undead
Lege zalen, naakte torso's en omgebouwde telefoonhoorns
Je weet nooit wat je op Groningsch Peil kunt verwachten, behalve natuurlijk veel lokaal talent op verschillende locaties verspreid door de stad en provincie. Waar de ene band speelt voor een nagenoeg lege zaal, heeft de ander juist weer te maken met zo'n wild publiek dat bovenlichamen van T-shirts worden ontdaan. Een (foto)verslag van de derde avond van Groningsch Peil met The Sign Of Leo, Shirtless, Sexton Creeps en O-Bat & The Undead.
Optreden eindigt met net zo weinig bezoekers als waarmee het begon
Naakte torso’s in Het Pakhuis
Tot voor kort traden ze op onder de naam The Stun Run Throughs, maar sinds kort noemen ze zichzelf Shirtless. Een gewaagde keuze. Niet alleen omdat een nieuwe bandnaam ervoor zorgt dat je weer met een schone lei begint, maar vooral vanwege het feit dat de naam Shirtless bepaalde verwachtingen opwekt bij het publiek. Het duurt dan ook niet lang voordat de toeschouwers in Het Pakhuis de ontblote bovenlichamen van de vier heren op het podium willen zien. Deze vier heren schrijven liedjes die direct doen denken aan de muziek uit de jaren zestig. Alleen al bij het horen van de zang is een vergelijking met The Beatles snel gemaakt. Ook de manier waarop de nummers in elkaar steken doet denken aan de liedjes van Lennon en McCartney. Droefgeestige teksten worden verpakt in vrolijke melodieën, resulterend in korte en energieke nummers.
Toch blijft het bij Shirtless niet alleen bij het nadoen van grootheden. In de tweede helft van de set krijgt het optreden een serieuzere wending. De gitaren beginnen te klinken alsof ze door The Shadows bespeeld worden en er komt meer beweging in de band. Het publiek wordt direct meegenomen en al gauw verschijnen de eerste naakte torso’s in de zaal. De avond wordt wilder. Misschien zelfs te wild, want de samenhang tussen de nummers over de gehele set lijkt hierdoor verloren te gaan. Na lang aandringen ontdoen ook de muzikanten zich aan het einde van de set van hun shirt, zij het op een ietwat ongemakkelijke manier. Maarja, dat hadden ze kunnen verwachten toen ze er voor kozen de bandnaam te veranderen. Het publiek heeft in ieder geval gekregen waar het voor is gekomen.
Sexton Creeps verdienen de spotlights
In EMG Faktors begint rond middernacht Sexton Creeps te spelen. De band is sinds haar eerste plaat in 2009 behoorlijk productief geweest maar is nooit echt in de spotlights komen te staan. Dat is verwonderlijk want een opvallende band is het zeker. Frontman en zanger Jan-Harry Rus kruipt over het podium en schreeuwt in de hoorn van een telefoon die voor de gelegenheid is omgebouwd tot microfoon. De rest van de band kijkt niet op of om.
De bombastische arrangementen, het “duistere randje” aan de nummers en de bijzondere stem van de maniakale frontman Jan-Harry doen sterk denken aan de Australische zanger Nick Cave. Pretentieuze “wannabees”? Absoluut niet. De Sexton Creeps is een ijzersterke band die al hun pretenties gemakkelijk inlost. Het wordt tijd dat deze band eens écht doorbreekt.