Wanneer iedereen eenmaal gezeteld is, verstomt de achtergrondmuziek en valt de Kemenade stil. Edo pakt zijn gitaar en begint –nog een beetje nerveus– aan zijn set. Al na de eerste tien minuten zie je de muzikant steeds meer ontspannen. Er wordt goed geluisterd naar zijn liedjes en door het beminnelijke voorkomen van de singer-songwriter wordt ook het publiek losser.
Er zit een leuke afwisseling in de muziek; kleine, zachte liedjes worden afgewisseld met hardere, meer uptempo songs. Soms wordt er binnen een liedje plotseling gewisseld van akkoord, tempo of volume, wat voorkomt dat dit optreden saai wordt. Toch knap hoe één jongeman met gitaar, keyboard, kazoo, mondharmonica en een mooie bos krullen anderhalf uur boeiend blijft.
Af en toe zet Edo een stevige bluesriff in. Het wordt steeds duidelijker dat de zanger in zijn element is. Zenuwen zijn overigens goed te begrijpen, de liedjes zijn behoorlijk persoonlijk. Het is vast niet makkelijk om je hele ziel en zaligheid op tafel te gooien.
Hoewel de meestje liedjes hun oorsprong vinden in de (mislukte) liefde, is het lang niet alleen treurnis. Veel liedjes hebben een mooie sarcastische ondertoon of juist een komische kwinkslag. Bovendien heeft Edo de Vlieger een aimabele persoonlijkheid. Een zachtaardige troubadour, die ons meeneemt op reis door zijn warrige leven. Dit maakt het makkelijk om hem de kleine onvolkomenheden in zijn set te vergeven. Het maakt hem als singer-songwriter alleen maar leuker.
Edo de Vlieger betovert Vera’s uitverkochte Kemenade
In de ban van een zachtaardige krullenbol
In de bovenruimte van Vera speelt een rustig ogende Edo de Vlieger. Schijn bedriegt, zegt de singer-songwriter zelf, want hij is wel degelijk zenuwachtig. Het is een bijzonder moment in zijn carrière: optreden in Vera. Daarbij maakt het niet uit of je op het hoofdpodium of in deze mooie bovenruimte (Kemenade) speelt. Eén ding kan De Vlieger al in zijn zak steken: het optreden is uitverkocht.