Duistere beats uit een drumcomputer, die de broekspijpen doen wapperen, luiden het optreden van ERAAS uit New York in. Met een redelijk minimale instrumentatie weet het duo toch een sterke sfeer te creeëren. De schaarse belichting, machinale geluiden, repeterende baslijnen en hoge zang met veel galm, trekken de bezoekers de wereld van ERAAS binnen. De donkere postpunk weet het half uur dat ze spelen zeker te intrigeren.
Disappears is eigenlijk de band rondom gitarist en zanger Brian Case. Niet alleen met Disappears werd eerder in Vera gespeeld, ook zijn vorige band 90 Days Men was ruim tien jaar terug op het podium te bewonderen. Tussendoor deed Case met The Ponys ook al eens Vera aan. Het zal misschien geen record zijn, maar met drie verschillende bands in Vera spelen is niet veel mensen gegeven.
Disappears is tot op heden de langst bestaande band van Case, met dit jaar als kroon op hun zeven jarig bestaan een vierde album. Waar de eerste drie albums een geleidelijke gang richting meer toegankelijke en behapbare kraut/garagerock lieten zien, was het vierde album in dat opzicht een sprong terug naar de basis. Uitgesponnen nummers met voorstuwende bas en drums, en tegelijk gruizige gierende gitaren, vullen opnieuw het merendeel van het album. Allemaal leuk en aardig die albums, maar Disappears is vooral live een wereldband, zoals ze ook in Vera weer laten horen.
De slecht gevulde zaal doet het viertal schijnbaar niks: de band start meteen vol enthousiasme in de hoogste versnelling met werk van het nieuwe album. Op oorverdovend volume weet Disappears te overdonderen. Met name de drum-bas tandem maakt indruk door foutloos en regelmatig in een onstellend tempo de nummers te dragen. Beide gitaristen vlijen hun af en toe a-tonale gitaarpartijen over dit bedje heen, met de welbekende muur van geluid als resultaat. Dat soms door het volume en de veelheid aan geluiden details verloren gaan, is wel een minpunt.
Het verlies van Sonic Youth drummer Steve Shelley, die er de vorige keer in Vera wel bij was, valt niet op als je de nieuwe drummer aan het werk ziet en vooral hoort. Het avant-garde kapsel is even wennen. Maar wat een kracht en uithoudingsvermogen toont Noah Leger, met het tien minuten durende nummer van het nieuwe album als hoogtepunt. Gierend gaan de mannen van climax naar climax om op bijna ondraaglijk volume te eindigen en na enkele seconden moeiteloos een nieuw nummer beginnen. Na een duidelijk gemeend: "Thanks for coming, we love playing here", volgt nog een toegift van twee nummers waarin alles nog eenmaal uit de kast wordt gehaald. De thuisblijvers krijgen weer eens ongelijk.