Ongrijpbaar geluid van Crystal Stilts heeft eindelijk het podium van Vera bereikt

Een psychedelisch avondje helemaal in stijl

Tekst: Nargiza Mamadazimova Foto's: Bob de Vries ,

De uitspraak “een typische Vera-band” is inmiddels een begrip in de Groningse muziekscene. Meestal zijn dit bands die in de genres garage, experimental of psychedelic opereren. Er zijn al veel bands geweest die de eer hadden om deze titel te krijgen, zoals bijvoorbeeld Wooden Shjips, Mikal Cronin en Sebadoh. Met het eerste optreden van Crystal Stilts in Vera, kan ook hun naam aan dat lijstje toegevoegd worden en eindelijk worden afgestreept van het lijstje “typische Vera bands die allang in Vera hadden moeten spelen, maar het nog niet gedaan hebben.”

Het is de eerste dag van Crystal Stilts' tour en de eerste keer dat ze in Vera spelen. Het bijzondere van deze band is dat ze hun inspiratie halen uit de muziek van de jaren 60, 70 en 80. Het lukt ze om al die invloeden met elkaar te vervlechten en hier een geheel van te maken. Dit jaar is het derde album van de Crystal Stilts uitgekomen: Nature Noir, die toch iets anders klinkt dan zijn voorganger In Love With Oblivion. In Love With Oblivion heeft meer pit in de nummers en een sneller ritme waar de vonken ervan afvliegen, terwijl Nature Noir milder en zelfs meliger is.

De setlist van vanavond bestaat uit nummers van zowel de nieuwste als de oudere albums. De lome liedjes van het album Nature Noir, waaronder Star Crawl, Future Folklore en Darken The Door, worden afgewisseld met de opgehitste nummers van het tweede album, zoals Sycamore Tree, Through The Floor en Shake The Shackles.

Hoe het allemaal live klinkt? Precies hoe een experimentele band met retro  invloeden hoort te klinken: loom, gruizig, echoënd, atmosferisch, melodieus en catchy. Het orgeltje, de vintage Farfisa, is een onmiskenbaar geluid voor Crystal Stilts. Live komt het mooi tot zijn recht, waardoor je meteen aan bands zoals Silver Apples en Joy Division kunt denken. Het grote verschil tussen deze bands zit hem in de vocals. De stem van de zanger Brad Hargett is diep en laag, soms bijna lethargisch. Zo zouden misschien The Doors met Ian Curtis als leadzanger kunnen klinken.

Crystal Stilts zijn mooi om naar te luisteren, maar ook mooi om naar te kijken. Dat komt door de hallucinerende visuals met een effect van vertraagde natuur- en woestijnbeelden die geprojecteerd zijn op het podium en de band. Tussen de nummers door spelen ze atmosferische achtergrondsoundscapes, zoals het geluid van wind of krekels. Helemaal in stijl. Ze zijn rustig en helder begonnen, maar hoe langer ze spelen hoe harder, psychedelischer en waziger het wordt. De toegift is ook zeer kort. De geruchten gaan dat de zanger iets te stoned is, maar dat is niet geheel verrassend; er zijn veel hem voorgegaan. Dankzij het genre en de sfeer van het concert is het onopvallend. Uiteindelijk gaan de bezoekers, zelfs degene die niet bekend waren met Crystal Stilts, tevreden naar huis.