Goed, de titel van dit stuk klopt wellicht niet helemaal. Retro kan niet gereanimeerd worden, want het heeft nooit geleefd. Bands zoals The White Stripes, The Black Keys en ja, zelfs de Rolling Stones spelen allen met geluiden van vroeger. Maar ze zijn niet retro. Het vocabulaire van hun helden, de oude bluesman Muddy Waters in het geval van de Stones, is dat van hen geworden. Het moge duidelijk zijn: retro-muzikanten staan even dicht bij hun helden als een Nederlander met een baret en een stronk knoflook bij een Fransman.

 

 

Passend is dan dat Beans & Fatback op 31 oktober, Halloween, de Vera laten zien dat ze alles behalve retro-zombies zijn. Afgezien van de pet van Onno Smit is de schijn van vroeger totaal afwezig. Nee, deze mannen (en vrouw) onder leiding van Smit, voorman van The Lefties Soul Connection, kennen de taal van de muziek. Alleen al het skeletachtige gitaarspel van Paul Willemsen (Supersub) moet daar genoeg bewijs voor zijn. Vergeet Anne Soldaat. Meer van deze man. Zijn solo’s snijden dof voor het ritme langs alsof zijn gitaar een mes is dat nooit bot wordt. Het geluid lijkt op te stijgen uit een gammele doodskist. Keith Richards zou trots zijn.

 

Dat we hier te maken hebben met sessiemuzikanten die eindelijk, zonder obstakels, de innige liefde met hun eigen muzieksmaak mogen bedrijven is één van de grootste sterktes van Beans & Fatback. De bezetting van de band wisselt, maar sinds 2009 spelen onder andere Willemsen,  Daniel Rose (C-mon & Kypski), Toon Oomen, Cody Vogel (Lefties Soul Connection), Jeroen Tenty, Jet Stevens (Fay Lovsky) en Gerhardt in de groep. Gerhardt verzorgt de achtergrondzang, tamboerijn en andere percussie-instrumenten, maar fungeert tegelijkertijd als een onuitputtelijke mascotte, terwijl hij roepend en gesticulerend over het podium loopt.

 

 

De twee drummers die de band telt geven de formatie een diepe oersound, die de polderachtige moerasblues van de groep je oren in slaat. Tegelijk wordt die onvervalste rock & roll afgewisseld met herkenbare riffs, die speels, maar altijd verrassend, verwijzen naar bands als Creedence Clearwater Revival, Sam & Dave, the Black Keys, Johnny Cash, Ray Charles en Aretha Franklin.

 

Zeker de Rolling Stones zijn veel te horen, met name als de band in een lange outro valt a la Can’t You Hear Me Knocking, met bijpassende solo’s. Maar ook tijdens de toegift, wanneer de band een prachtig country-gospel mannenkoortje vormt voor het nummer Precious Jewel. Het tweede en nieuwste  album With Skin Attached is niet veel langer dan dertig minuten, en zo voorbij. Voor wie deze band echt wil ervaren, is een live optreden een must. Leeft Retro? Nee. Leven Beans & Fatback? Komt dat zien!