“Ik ben nog een beetje zoekende naar mezelf als muzikant hoor”, grapt Vincent Kenter terwijl hij zijn gitaar stemt. Niets is minder waar: zelfverzekerd bouwt Vincent Kenter zijn liedjes laagje voor laagje op met loops en live samples. Dat eigen geluid lijkt hij allang te hebben gevonden: dromerig, duister en soms wat melancholisch. Binnen de kortste keren is de tot de nok toe gevulde Willem Jacob betoverd.

Vroeger speelde Kenter in allerlei verschillende bandjes, maar die heeft hij inmiddels achter zich gelaten. Waar nodig vormt hij zijn eigen band met zijn loops en soundscapes, en dat hij niet vies is van een beetje experimenteren moge duidelijk zijn. “Waar zijn mijn gekleurde shakers?” Of maakt ook niet uit – Kenter besluit het allemaal zelf te doen. En dat doet hij met verve: Vincents diepe stem betovert de aanwezigen – of hij nou zingt over lucide dromen of Zuid Afrika, en of hij nou MGMT covert of Radiohead.

Dat hij goed heeft geluisterd naar die laatste is geen geheim: het nummer Inconsistent Seats heeft een hoop weg van het materiaal van de Britten. Het soms fluisterende en echoënde gebruik van de stem heeft veel weg van Thom Yorke. Het experimentele past Kenter echter als een handschoen, en de verontschuldiging naar het publiek toe dat hij zometeen wel een ‘normaler’ nummer zal spelen, is dan ook niet nodig.

Niet dat die ‘normalere’ nummers per se minder mooi zijn, het allermooiste liedje komt pas op het eind: Instrumental / St. Lucia is een schitterend, klein liedje dat Kenter schreef in Zuid Afrika. In het hypnotiserende, instrumentale voorstuk grijpt Kenter iedereen die aanwezig is, en naadloos gaat het over in St. Lucia. Tegen de tijd dat de laatste klanken geklonken hebben, wordt iedereen wakker. Hop, de kou in.