De vrijdagavond in de door Vera en Lepel Concerts gecureerde container begint klein. Thijs Kuijken, bekend van zijn band I Am Oak maar vanavond alleen, doet twee sessies met folkliedjes. Hij presenteert vanavond wat nieuw werk, waarvoor hij spiekbriefjes op zijn gitaar geplakt heeft. “Die was spannend!”, zegt Kuijken na afloop van het liedje. Gelukkig waren de psychedelische visuals tijdens de song net fel genoeg om de spiekbriefjes te kunnen lezen. Daarnaast speelt Kuijken de intiemste liedjes uit het repertoire van I Am Oak, zoals Reins van de laatste plaat Nowhere or Tammensaari, of het nog altijd fraaie Curt. “Heeft iemand nog vragen?” vraagt Kuijken met zijn zachte stem na het liedje. Nou, eentje dan, wat zing je nou eigenlijk? "Raise your fist like you ought to / read my gaze like a book", is het antwoord. Dan vraagt hij het publiek maar wat. "What do you fear most?" zingt hij zachtjes.
De Vera/Lepel vrijdag: verstilde droomfolk en rammelende postpunk
Met je neus bovenop I Am Oak, Amber Arcades en Ping Pong Tactics
“Heeft iemand al spijt van zijn vier euro?” klinkt het in zangerig Vlaams door de piepkleine container aan de Leliesingel. Een jongen vooraan geeft het maar gewoon toe. Even later verlaten enkele bezoekers inderdaad de container. Misschien hadden zij hun vier euro beter aan de dromerige folk van I Am Oak of Amber Arcades kunnen uitgeven. Het moge duidelijk zijn: de punk-attitude van Ping Pong Tactics is niet aan iedereen besteed. Jammer, want onder de herrie schuilen verdacht catchy liedjes.
Amber Arcades, ook al uit Utrecht, zet deze lijn voort met al even verstilde folk. Maar dan met band, waardoor de sound nog dromeriger wordt. De gitarist gebruikt een E-bow om de toch al zachtjes zwevende liedjes nog extra te laten rondzingen. “Dit is al ons tweede uitverkochte optreden in Groningen!” grapt de zangeres. Ook buiten de container is het druk, mensen volgen het optreden door de raampjes. “Er zijn zelfs zwartkijkers!” voegt de gitarist daarom toe, die daarmee een geheel nieuwe betekenis aan dit woord geeft. Hoewel de spacy (nu we toch over neologismen bezig zijn zou je bijna ‘sferisch’ weer eens uit de kast halen, maar laten we die discussie hier niet oprakelen) sound prima in orde is, ontbreekt het de nummers van Amber Arcades nog een beetje aan hooks. Veel liedjes hebben dezelfde opzet met standaard akkoorden. Een nieuwe I Am Oak of Herrek is de band daardoor nog niet. Maar de nieuwe track The Constant Dream blijft al wat beter hangen. Dat belooft veel goeds.
Op een bankje zitten, je meest serieuze gezicht opzetten en stil luisteren is er daarna niet meer bij. Het Vlaamse Ping Pong Tactics betreedt de container om het volume eens flink op te schroeven. De band komt uit Meetjesland, niet de meest prettige regio van Vlaanderen naar het schijnt. Wellicht hebben de drie er hun punk-attitude aan te danken: de noisetunes over opgroeien in een klein dorpje en leven van de bijstand (zei iemand daar Nirvana?) blijken niet iedereen zijn meug te zijn. Niet het hele publiek haalt het einde van de set. Een beetje damage control komt van een emmer met oordopjes, die al na een paar minuten gretig aftrek vinden. Goed idee: met oordopjes in hoor je pas echt goed wat een aanstekelijke popsongs er eigenlijk onder de anti-solo’s en het valse geschreeuw schuilen. Pocahontas bijvoorbeeld, wat een tof liedje. Als de gitarist de zang overneemt, is dat een welkome afwisseling. Zijn prettig slackende stemgeluid in combinatie met de sloppy drums en al even rammelende basriffs maken dat Ping Pong Tactics, naast aan At The Drive-In, soms ook aan Pavement en Dinosaur Jr. doet denken. Als het optreden ten einde loopt en de jongens van Ping Pong Tactics bediscussiëren welk kort liedje ze eventueel nog kunnen spelen, verlaat het publiek al de container. Met een flinke bak feedback breien de drie zo een nogal ongemakkelijk einde aan een niettemin mooie avond in een kleine container.