Geert van der Velde van Gronings trots The Black Atlantic begint de avond rustig. Met alleen akoestische gitaar als begeleiding trakteert hij het publiek op een rits fraaie, nieuwe folksongs. De liedjes zijn The Black Atlantic zoals we het gewend zijn: verstild, melancholisch en wonderschoon. De thema’s variëren van zijn band die uit elkaar viel, filosofie en Lord of the Rings. Het is bloedheet in de container, maar toch zou je willen dat zelfs het raam dichtgaat om maar niet gestoord te worden door het geouwehoer van buiten. De gitaar blijkt uit 1950 te komen, zo vertelt Van der Velde tussendoor, en ontstemt snel. ‘Ik zit niet te tweeten ofzo, ik heb gewoon een stemappje op mijn telefoon’, verontschuldigt hij zich wanneer hij tussen liedjes door weer ingespannen naar zijn telefoon staart. Gelukkig komt ook Madagascar langs en sluit Van der Velde af met het nog altijd pakkende Fragile Meadow.
Van kalm naar knallend in de Vera/Lepel container
Intieme shows van The Black Atlantic, Fire Harvest en Rats On Rafts
Naast de gratis buitenpodia is er op muzikaal gebied nog van alles te beleven op Noorderzon. Na Wishfulmusic mogen nu Vera en Lepel uitpakken met optredens in een piepkleine container aan de Leliesingel. Het kost even wat, maar daar krijg je dan ook bijzondere shows voor terug. Met toffe psychedelische visuals om naar te kijken, sta je met je neus bovenop de bands. Er zit in elk geval geen vijver tussen.
De volgende band op het programma, het Utrechtse Fire Harvest, pakt de elektrische gitaren erbij en de bankjes worden weggesleept. Echt gerockt wordt er niet bij de band, die een combinatie van country en slowcore schijnt te spelen. Meeslepend is het allemaal zeker, vooral door de mooi rondzingende bas die de nummers van de grond tilt en laat zweven. De zang is echter wat aan de vlakke kant en de vaak nogal algemene teksten maken het allemaal niet veel beter. Mantra’s als This Is Who We Are/ This Is What We’ve Become, dat werk. ‘Vijf nummers voor vier euro, dat kan wel toch?’ vraagt de gitarist tegen het eind van het optreden. Mwoh.
De Rotterdamse postpunkhelden van Rats on Rafts pakken het vervolgens heel wat steviger aan. Al bij de soundcheck wordt duidelijk dat het HARD gaat worden. Normaal al geen kinderachtige band als het om een bak herrie produceren gaat, is het in een container van een paar vierkante meter groot al helemaal afzien geblazen voor de trommelvliezen. Maar dat hebben we er graag voor over; strakke maar springerige valse wavetunes als KIEM-cover The Moneyman hebben ruim anderhalf jaar na de Rats On Rafts hype nog niets aan glans verloren. ‘Zo, zijn jullie ook doof?’ vraagt frontman David Fagan het publiek als het applaus is gedoofd en de tl-lichten weer aan gaan. Dat zeker, maar het was het waard.