Jonge bluesmannen van The Tightropes komen in buurt van perfectie

Band die je hier op Noorderzon wilt zien

Tekst: Tsjomme Dijkstra Foto's: Richard Lahuis en Harold Zijp ,

Blues, funk en rock zijn drie toverwoorden waarvan The Tightropes alles lijken te maken. Binnen de kaders waarin zij zich muzikaal bewegen zijn de drie mannen hard op weg naar de top van in ieder geval de Groningse muziekscene. Op podium De Werf van Noorderzon mocht de groep zaterdag twee uur lang het publiek kennis laten maken met zijn herinterpretatie van de muziek van o.a. Muddy Waters, Stevie Ray Vaughan en Jimi Hendrix.

Het is een band die het publiek snel mee heeft: The Tightropes. Marco Boers, Daniël Cats en Alan Luring zijn in 2011 pas samen onder deze naam gaan spelen, maar kenden een voortvarende entree in het Groningse muziekcircuit. Het is verdiend dat ze nu ook twee uren op Noorderzon mogen shinen. Daar blijkt namelijk dat ze precies de band zijn die je op dat podium wilt hebben. De jongens excelleren in hun muziek én ze overtuigen ontzettend in wat ze doen.

De bandnaam is ontleend aan een liedje van de legendarische artiest Stevie Ray Vaughan. Dat verraadt welke inspiratiebronnen de groep heeft. In de voornaamste plaats zijn dat legendarische blues- en gitaarhelden. De muziek van hun helden is de basis voor de muziek die The Tightropes zelf maken, met klasse drumwerk, vlammende gitaarsolo's en authentiek gezongen blues en funk. Hoe zij in hun muziek uitblinken en variëren, laat de clip van hun eerste single Babies zien. Ook de clip is helemaal rock-'n-roll. Het intro lijkt een klein beetje op een vroeg nummer van Golden Earring (That Day), maar de muziek van dit nummer gaat vervolgens een hele andere kant op.

Het Noorderzon-concert is opgedeeld in twee gedeeltes. De band speelt ongeveer vijftig minuten om dan even een kwartiertje op adem te komen aan de bar. De eerste helft is vol harde muziek. Die wordt scherp gespeeld en met de nodige branie gebracht. Af en toe is een heel klein beetje grilligheid te horen, maar dat heeft misschien ook met het flinke volume te maken. Eigenlijk is de enige misser van deze set het rustpunt dat de korte versie van Don't Think Twice, it's Allright van 'His Bobness' (Bob Dylan) lijkt te moeten zijn, solo gespeeld door zanger-gitarist Marco Boers.

De band eindigt de eerste helft met een representatief nummer: een nummer met een lange muzikale uitloop en nu bijna zingende gitaren. In de tweede helft geven de bandleden nog eens aan waarom zij op dit festival thuishoren, met een flinke dosis rockmuziek en veel uitgesponnen gitaarsolo's. De jongens nemen dan wel ietsje gas terug, maar dat houdt het enthousiaste publiek niet tegen om ervan te genieten. De mensen staan hier maar al te graag. Het is een prachtoptreden dit.