Vijf minuten voordat hun show begint krijgen Van Calkar en haar band te horen dat ze in verband met de soundcheck van de Noisettes slechts één lange set kunnen spelen in plaats van de geplande twee kortere. Op datzelfde moment begint de regen met bakken uit de hemel te storten. Het vijftal muzikanten laat zich echter niet kisten. De setlist wordt omgegooid en het publiek wordt gevraagd meer naar voren te komen, zodat het grootste deel ervan droog blijft. Met een opzwepend begin van de set laat Van Calkar zien waar ze goed in is. Hier staat geen singer-songwriter die zich op de gevoelige snaar richt, maar eentje waarbij plezier en energie voorop staan.

Toch lukt het Van Calkar en haar band niet om de energie van de eerste nummers vast te houden. Na verloop van tijd zakt de interesse van het publiek, doordat diepgang en afwisseling ontbreken. Wat overblijft is een singer-songwriter wiens liedjes erg leunen op een catchy refrein en de kwaliteit van haar band. Hier is niets mis mee, want de band speelt erg goed en laat zien wat zij in huis heeft, maar het optreden verliest hierdoor wel aan originaliteit. Het contrast tussen de wat ruigere en de rustige nummers zou juist versterkt worden wanneer Van Calkar haar band even aan de kant zou zetten en alle aandacht op zichzelf zou richten.

Ook het geluid van de show laat te wensen over. De band weet de aandacht niet altijd van de ruisende gitaar, de piepende microfoon en de te zachte zang weg te leiden. Soms zijn de geluidsproblemen zelfs zo duidelijk dat het publiek alleen nog maar naar de geluidsman kijkt in plaats van naar de band. Het geluid, de regen en de omgegooide set hebben de band zwaar op de proef gesteld. Hoewel de inzet van de band niet genoeg is om het publiek deze tegenslagen te doen vergeten, verlaat Inge van Calkar onder luid applaus het podium.