Daar heerst geruime tijd voor het optreden alweer een prettige sfeer aan de waterkanten van het meertje. Het is er dan met maar ook zonder muziek prima uit te houden. Als de Heartless Bastards om half elf het podium betreden, concentreert de aandacht zich beetje bij beetje op het podium waar de muziek vandaan komt.
De band bestaat uit vier muzikanten. Frontvrouw is Erika Wennerstrom uit Ohio. In Amerika tourde Heartless Bastards met onder andere The Gaslight Anthem, Brendan Benson, These United States en Peter Wolf Crier. Ze hebben hun platencontract bij Fat Possum Records te danken aan Patrick Carney, drummer van The Black Keys, die hun demo aan het label had doorgespeeld.
De groep begint voortvarend aan haar avondset met vooral nummers van het laatste album. Arrow werd vorig jaar opgenomen in Austin, Texas, en laat het beste tot nu toe van de groep horen. De plaat staat bol van goede liedjes, die aan de ene kant strak om de teksten en excentrieke zang van Wennerstrom heen opgebouwd zijn, maar waarin ook ruimte voor gierende gitaren en korte muzikale tussenpauzen is gelaten.
Erg ver reikt de muziek niet over het water. Wat je live van het kunnen van de bandleden meekrijgt, hangt daarom erg af van waar je bij het meer opgesteld staat. Maar hun start mag er zijn. De band speelt gedreven en geconcentreerd. Het lijkt wel een klein beetje of er wat van de kracht van de nummers verborgen blijft en of dus niet helemaal uit de nummers komt wat er in zit. Het is voor de band echter ook pas de eerste keer "playing in front of a lake".
Na een vier-, vijftal nummers verzwakt het optreden een tijd. De band speelt een hele rits ballad-achtige nummers achter elkaar, waarmee ze in ieder geval het publiek op de aangelegen terrasjes al snel niet meer bereikt. Muzikaal is het optreden in deze fase niet erg verrassend en het duurt toch zeker wel drie kwartier voordat de pep en levendigheid weer terug zijn.
Echt goed terug is de band pas weer als Parted Ways wordt gespeeld. Een opvallend nummer op de laatste plaat, een lekker los begin, nu en dan onstuimige gitaren en goede lyrics die passen bij een mooie zomer die ten einde loopt. Met tekstregels als 'And the sun went down in this little ghost down, near the valley of the Rio Grande' roept het nummer een ware country feel op.
Na dat nummer volgen nog een paar stompende rockers en nummers waar de vaart er in ieder geval goed in blijft. Zo is het eindstaaltje sterk. De band heeft evenwel niet het repertoire om anderhalf uur het grote publiek te kunnen beroeren. De groep overtuigt op momenten, maar komt als hoofdact op Noorderzon niet helemaal tot zijn recht.