Deep Sea Arcade slaat plank behoorlijk mis op Noorderzon

Aussies hebben het erg lastig om het publiek te boeien

Tekst: Daan van Boxtel Foto's: Sjoerd Huismans ,

Als je bestempeld wordt als ‘het psychedelische geluid van Australië’ naast Tame Impala en Pond, verdien je een plekje op Noorderzon. De positief ontvangen debuutplaat Outlands belooft veel goeds. Nadat Deep Sea Arcade Lowlands al mocht openen en een bezoekje bracht aan Giel bij 3FM, staat de band donderdagavond op Het Dok in het Noorderplantsoen.

Zoals het een echte rockband betaamt, verschijnen de Australiërs een dik kwartier te laat op het podium aan de rand van het meer. Het zit stampvol aan de oevers als frontman Nic McKenzie zijn keyboard voor het eerst beroert. Met het pakkende, vrolijke liedje Seen No Right openen ze hun set.

Lekker in het gehoor liggende melodietjes lijken sowieso het handelsmerk van de Aussies. De single Girls en de meezingers Steam en Granite City zijn daar een uitstekend voorbeeld van. Bij het horen van deze liedjes plaats je de heren toch meer in de hoek van de indierock en britpop, hoewel het sixties-geluid wel degelijk aanwezig is. McKenzie’s zang, die bij vlagen doet denken aan Oasis’ frontman Liam Gallagher, is daar een cruciaal aspect in.

McKenzie’s jengelende stem is echter zelden helemaal stabiel en soms zit je met samengeknepen billen te hopen dat hij alle hoge tonen haalt. De cover Get Lucky van Daft Punk was dan ook de misser van de avond. Vrij inspiratieloos proberen de heren deze wereldhit te imiteren. Bij de refreinen zit de zanger, zo lijkt het, tegen het valse aan. De toeschouwers zingen mee, maar van groot enthousiasme is absoluut geen sprake.

Is het dan alleen maar dunnetjes wat Deep Sea Arcade laat zien vanavond? Nee! Een aantal nummers loopt uit in een lange instrumentale solo. Het stevigere en improviserende gitaarwerk onthult dat de mannen wel degelijk fijne muziek kunnen maken. Daarnaast is Outlands helemaal geen verkeerde plaat. Toch komt het er niet uit vanavond. Frontman McKenzie is de enige die druk op en neer beweegt tijdens de show. Zijn bandmaatjes staan er vrij stijfjes bij.

“You’ve been absolutely amazing Noorderzon!” schreeuwt McKenzie in de microfoon na het laatste nummer. Waarschijnlijk heeft hij niet heel goed om zich heengekeken tijdens het optreden, want het publiek is maar bij een enkel liedje enthousiast. Of het nu de afstand is tot het podium, het meer ervoor zorgt dat bezoekers niet recht voor de muzikanten kunnen gaan staan, of het gewoon een te mager optreden is, feit blijft dat er nauwelijks interactie plaatsvindt. En dat is toch jammer voor een band die zeker potentie heeft. Volgende keer beter dan maar.