Brendan Benson: twee verslaggevers, twee meningen, twee recensies

“Danke schön is German? Scheiße!"

Tekst: Robin Eggens & Donald van Tol Foto's: Donald van Tol ,

Vorig jaar moest ex-Raconteur, Brendan Benson, Noorderzon afzeggen wegens gezondheidsproblemen. Maandag 19 augustus gaat Benson in de herkansing. De Spiegeltent is goed gevuld, ook al is het concert niet uitverkocht. Sinds 1996 timmert de multi-instrumentalist aan de weg als solo-artiest. In 2012 bracht hij zijn vijfde studioalbum What Kind of World uit onder zijn eigen platenlabel, Readymade Records. Twee verslaggevers, met ieder hun eigen visie, gingen namens 3voor12 groningen op pad. Ook onze verslaggevers verschillen wel eens van mening. Is het optreden van Benson nu sterk en knallend? Of mist het toch sprankel en venijn?

Robin Eggens: Brendan Benson maakt gemist optreden vorig jaar goed

Het begin van het optreden is sterk door de strak spelende band die Benson achter zich heeft staan. Na de eerste twee nummers Light Of Day en Happy Most Of The Time bedankt Benson het applaudisserende publiek met de woorden: “danke schön”. Al snel wordt hij erop gewezen dat dit Duits is, waarop hij antwoordt: “Danke schön is German? Scheiße!"

Bij Cold Hands (Warm Heart) pakt Benson zijn akoestische gitaar en horen we duidelijke invloeden van onder andere The Beatles. In het nummer On The Fence laat Benson zich inspireren door de countrymuziek uit de muziekstad Nashville (Tennessee) waar hij zelf vandaan komt. Na zijn sessie akoestische nummers pakt Benson zijn elektrische gitaar er weer bij. Hij speelt een paar stevigere nummers met pakkende melodieën zoals het nummer Never Tell. Deze nummers zorgen ervoor dat het publiek hier en daar meedanst.

Na het powerpopnummer Tiny Spark, van de plaat Lapalco, verlaten de mannen het podium. Het gejuich van het publiek zorgt ervoor dat Benson terugkomt om Raconteurs-hit Steady As She Goes te spelen. Ondanks het ontbreken van Jack White weet Brendan Benson het nummer goed te brengen. Daarmee komt er een knallend einde aan een optreden waarin we veel muzikale kanten van Brendan Benson hebben gezien. 

Donald van Tol: Brendan Benson mist sprankel en venijn

Waar de Spiegeltent op Noorderzon bands vaak lijkt aan te sporen er een schepje bovenop te doen, is Brendan Benson met zijn gedachten waarschijnlijk ergens anders. Het publiek reageert dan ook flauwtjes op de man uit Nashville, Tennesee.

Benson maakt al veel langer muziek. Bij de Raconteurs droeg hij bij aan een paar uiterst succesvolle albums vol venijnig, sprankelende songs. Vanavond bespeelt hij Noorderzon met zijn eigen band en dan ga je al gauw vergelijken. Kan hij het ook zonder zijn roemruchte Raconteur-kompaan Jack White?

Het antwoord vanavond is duidelijk: nee, althans niet zo goed. De band is zonder meer degelijk en de songs zijn dat ook. Maar waar is de urgentie? Wie naar een concert gaat, gaat in de hoop dat er iets zal gebeuren. Dat het vonkt. Dat ziel en zaligheid de zaal in geslingerd worden en bandleden grijnzend blikken van verstandhouding uitwisselen. Maar bij Benson en zijn maten blijft het tam en plichtmatig.

Na de eerste nummers mompelt hij een paar keer "danke schön" tegen het publiek, tot een van de aanwezigen roept dat dat toch echt Duits is. Benson verontschuldigt zich grinnikend en er lijkt enig contact met het publiek te ontstaan. Maar het vuur wakkert niet aan. De band werkt zich bijna obligaat door de set heen en sluit af met Raconteurs-hitje Steady As She Goes. Het publiek klapt en plaatselijk gaat kort gejuich op. Al gauw loopt de spiegeltent leeg en wandelt het publiek de zomeravond in. Volgende keer beter Brendan.