Husky gaat voor muzikale hypnose

Zoetgevooisde Australiërs zijn veelbelovend

Tekst: Caspar Kraaijpoel ,

Als een warme deken van liefelijkheid slaat Husky zich om de schouders van hun publiek heen. Vera wordt woensdagavond door drie bebaarde Australische engeltjes een sprookjeswereld ingezongen. Een wereld vol prettige melancholie, idylle, rust, schoonheid maar helaas ook wat gezapigheid.

Zanger en bandnaam-drager Husky Gawenda is een schat van een vent. Zijn bandleden ook. Als goede vrienden bedankt hij ons voor onze aanwezigheid zoals een bruidegom zijn 'best man' bedankt. Het betekent blijkbaar erg veel voor hem. De Australiërs nippen aan kopjes thee, bewegen in trance en bezingen ons alsof we gezellig met hen bij het kampvuur zitten.

Het past ze. De poëtische en melancholische folk is betoverend. Gawenda heeft een fantastische, heldere stem met een goede snik. De backing vocals van toetsenist Gideon Preiss en bassist Evan Tweedie zijn even prachtig. Perfect op elkaar ingespeeld. Ze maken het optreden erg intiem. Drummer Luke Collins is in dit opzicht het vierde wiel op de driewieler, maar dat is zijn lot.

De band won vorig jaar de Triple J Unearthed prijs, van het gelijknamige gerenommeerde Australische indie-platform. Sindsdien zijn ze druk bezig met doorbreken en toeren door Europa. De lof is wel te begrijpen. Nummers als 100 dollar suit en Don’t tell you mother zijn hypnotiserend en geleiden Gawenda’s breekbare stem goed.

De invloeden zijn talrijk. We horen vleugjes psychedelica, recht toe-recht aan folk, Beach Boys en af en toe zelf Aziatische intermezzo’s met staccato getokkel. Het maakt het geheel als genre een beetje ongrijpbaar en dat intrigeert. Het is soms liftmuziek, stoner muziek, sprookjesmuziek of de soundtrack van een film.

Keerzijde van het repertoire is het ontbreken van wat minder subtiele afwisselingen. Als live act missen de mannen pit. Binnen hun genre hadden ze bijvoorbeeld prima een rauw liefdesliedje met mooie uithalen. Gawenda’s stem maakt je zo benieuwd naar wat hij nog meer kan met dat gouden keeltje. Naarmate het optreden eindigt snak je eigenlijk naar een lekker fauteuil.

Husky Gawenda zei zelf: "You shouldn’t notice the music or the art of it; you’re just transported to another place." Een bewonderenswaardig doel en de mannen komen er dicht bij in de buurt. Met hun bloesemende carrière hebben ze nog jaren om die perfectie te bereiken. Aan hun talent zal het niet liggen.