‘Goeieavond’ zegt frontman Bert Ostyn en hij barst lost. Weinig woorden en veel spelen is het vanavond het devies voor de Belgische poprock band Absynthe Minded. Het gaat goed met de Vlaamse muzikanten. Gelauwerd in eigen land én een groot deel van west-Europa toeren ze er lustig op los.

Waar kennen wij ze van? Voornamelijk van Envoi. Een hitje naar een gedicht van Hugo Claus nadat deze schrijver in 2009 was overleden. Dromerige poprock met af en toe een rauw randje. Live klinken de Belgen een stuk zwaarder dan op de plaat. Luide bas en drum leggen de nadruk op rock, waar ze vanavond ook vol voor gaan. De viool van Renaud Ghilbert is een welkome toevoeging.

Van de voorheen breekbaar ogende Ostyn is in ieder geval niets meer te bekennen. Met een goed geknipt kapsel staat hij koel als een kikker op het podium. Hij wiegt, hij danst en springt als een volleerd rocker. Ook zijn uitspraak is beter geworden. Waar voorheen het Nederlands licht storend op de zang lag klinkt het nu authentieker. Dit, of de echo die hij veelvuldig gebruikt, maskeert dat gebrek.

Ondanks de attitude en het strakke spel wil het niet vlammen. Het publiek luistert aandachtig, maar spiegelt zich niet aan het enthousiasme van de frontman. De nummers zijn goed uitgevoerd, maar je weet eigenlijk na één nummer al wat voor vlees je in de kuip hebt. De golf lauwe poprock wordt slechts één keer gebroken met een gaaf jazz intermezzo dat Vera even wakker schudt.

Het gevoel bij Absynthe Minded komt nog het meest overeen met Racoon, een Nederlandse evenknie in het middle-of-the-road band principe. Nooit slecht, vaak ook goed, maar toch verslapt je aandacht. Laten we het woord x-factor maar niet gebruiken, maar een geaccepteerde metafoor ervan ontbreekt bij Ostyn en kornuiten.