Voordat The Kik het podium betreed zijn daar eerst de Sp aties. Maar wacht, ken ik die jongens niet? Dat waren toch The Stilletos met wie ik ooit een podium deelde in Zwolle? Geinige nozems met een gulle lach en een heerlijke sneer, maar wel Engelstalig. Nu niet dus; het trio stoomt in een dik half uur door een set Nederlandstalige rocksongs met een hoog gruizigheidsgehalte en soms ook wel melig, maar wel heel aanstekelijk. Die jongens hebben het! Dat zal lastig worden voor the Kik om qua energieniveau in te gaan halen. 

Als The Kik dan begint is het inderdaad heel anders, maar wel leuk. Muzikaal gezien moet je denken aan The Beatles tot en met -pak 'm beet- Revolver. Strak in het pak, stropdasjes en uiteraard authentieke gitaren en Vox versterkers, en als bonus zo'n heerlijk sixties orgeltje. De liedjes zijn gewoon goed, teksten niet hoogdravend en ook niet te kinderachtig; de juiste snaar. Het liedje over de Rotterdamse wielrenner Wim Koopman die het niet zo goed is vergaan en nu "de Romeinen uit de stad houdt" is mooi en ook wel een beetje ontroerend, en in Simone is er een meezinghit waar het publiek in mee gaat. The Kik doet het goed, komen op tv en trekken publiek naar hun concerten, en je bent geneigd het ze te gunnen want ze zijn enthousiast en tegelijkertijd nemen ze zichzelf heel verfrissend niet al te serieus.