Met drie albums in slechts twee jaar tijd kent Disappears een ongekende output. Dat aan het laatste album Pre Language wat meer tijd is besteed, is goed terug te horen. De cleanere productie laat de melodieën beter naar voren komen en Disappears is hier ongrijpbaarder en duisterder dan op de andere albums Lux en Guider. De titeltrack telt bijvoorbeeld nog geen tweeënhalve minuut, maar is zo heerlijk repetitief en instrumentaal zo sterk dat het zelfs in die korte tijd hypnotiserend werkt.
Ongetwijfeld heeft de andere aanpak van opnemen iets te maken met de komst van Steve Shelley. De drummer is bekend van Sonic Youth en drukt met zijn gedreven spel een duidelijke stempel op het nieuwste album. Ook live is hij opvallender dan de meeste drummers. Na een wat flets begin komt hij op stoom. Je kan alleen maar met een grote glimlach kijken naar de koddige Shelley die helemaal in de muziek opgaat en als bijna 50-er het soms moordende tempo lachend nog een beetje opschroeft.
Maar Disappears is zeker niet alleen maar een Steve Shelley show. Zijn verleden is een mooi uithangbord wat ongetwijfeld veel nieuwe luisteraars trekt, maar Disappears is veel meer. De Sonic Youth invloed is terug te horen in de opbouw van sommige nummers, maar door hier een stevige portie krautrock en wat shoegaze bij in de strijd te gooien, heeft het nog meer diepgang. Vooral de wat langere nummers zijn onweerstaanbaar. Veel mensen staan een beetje schlemielig heen en weer te wiebelen op de repetitieve ritmes. Volledig 'in' de muziek, zoals dat zo abstract heet.
Dat het optreden krap aan een uur telt is slim gedaan. De honger naar de vele niet gespeelde nummers blijft over en met de fantastische toegift vers in het geheugen, blijft het als een zeer memorabel concert hangen. Het is prachtig om te zien hoe de vier mannen helemaal in dit nummer opgaan. Frontman Brian Case komt eerst op en begint een redelijk simpel rifje te spelen. Even later sluit Shelley aan en speelt op het eerste gehoor totaal uit de maat, maar als de bas en gitaar van Jonathan van Herik en Damon Carruesco bijsluiten, valt binnen enkele seconden alles als een legpuzzel in elkaar. Pas een heerlijke tien minuten later komt de band bij zinnen om weer in de krochten van Vera te verdwijnen.