O-Bat & The Undead: Zigeuner-reggae-klezmer in Vera

“Laat de zombieapocalyps maar komen, wij gaan nog even feesten!”

Tekst: Ralf Pintzka ,

Het gebruik van muziekbladen tijdens liveoptredens is voor mij eigenlijk altijd een no-go geweest. Als concertbezoeker wil je toch niet zien dat musici zich achter muziekstandaarden gaan verstoppen, maar juist de interactie met hun luisteraars gaan zoeken. Tijdens de opbouw van O-Bat & the Undead ontstaat dus vooralsnog de indruk dat men straks een niet goed voorbereide band te horen zal krijgen. Maar soms kloppen je eigen vooroordelen niet – de Groningse formatie met de unieke ska- en klezmer-sound maakt dit vrij snel duidelijk.

Ofschoon Obed “O-Bat” Brinkman (trombone) en zijn collega's eerst even warm moeten draaien, zit het muzikale samenspel van de band achter frontvrouw Erni Miedema (zang) toch verrassend goed in elkaar. Vooral Eric Bosma (bas) en Johan Ouweneel (drums) weten te overtuigen: vaak blijft de ruggengraat van een band ondanks een goede performance onopgemerkt, maar bij O-Bat & the Undead zit de ritmesectie echter zo ontzettend strak in elkaar dat je voeten automatisch met de smooth reggaebeats mee willen bewegen. Het is dus ook niet verbazingwekkend dat het publiek na de eerste drie nummers al lekker ongedwongen aan het dansen is.

Wat O-Bat & the Undead aan showelement missen, wordt snel weer goed gemaakt door hun creativiteit, technische nauwkeurigheid en kennis. Het stilistische fundament van reggae en ska vult de band aan met een breed en interessant klankenspectrum dat strekt van jazz naar zigeunerpolka tot een of andere psychedelisch toontje. Rudmer van der Meer op gitaar komt plotseling onverwacht opdagen uit zijn cleane begeleiding en knalt er ineens een bitse solo in. Steve Bradshaw is met zijn viool stiekem heer over de sfeer en speelt met zowel aangenaam vrolijke als ook melancholische maar opluchtende strijkpartijen. Erni Miedema komt uiteindelijk ook tot bloei: je voelt dat het dansende publiek voor meer plezier en zelfvertrouwen bij de zangeres zorgt. Vice versa zorgt haar ongedwongenheid dan weer voor meer beweging bij de luisteraars.

O-Bat & the Undead werken vervolgens naar een climax toe en eindigen hun 60 minuten durende performance op hun leukste en sterkste moment. Vooral de afsluitende nummers geven heel goed het gevoel weer wat de band ook met hun laatste album wilde oproepen: nog één keer alle zorgen vergeten, de bier- en borrelglazen blij omhoog steken, gezellig met elkaar dansen en gemeenschappelijk van de leuke aspecten van het leven genieten voordat onze hersenen door een horde ondoden worden opgegeten.

En inderdaad, het is ondertussen heel druk geworden in de Vera-kelder en de mensen proosten en feesten met elkaar. Ik ben mijn aanvankelijke twijfels ook al lang weer vergeten en hoop dat de zombieuitbraak nog op zich laat wachten. Want alles bijeengenomen zijn O-Bat & the Undead echt een aanrader. En het zou zonde zijn als wij morgen al niet meer naar hun muziek zouden kunnen luisteren omdat de hele mensheid (en daarmee ook deze band) aan de Apocalyps ten offer valt.