Mossi & SB, een duo uit Groningen, staan vanavond samen op het podium en geven de oldschool boombap een nieuw leven met heerlijke samples en teksten, gebracht met zelfvertrouwen. Kidd Nebula zet binnen 10 seconden al de toon voor hun set: ontzettend funky, heerlijke baspartijen en een eclectische set.

Mossi & SB

Oldschool boombap in een nieuw jasje, dat lezen we op de website van Simplon. De verwachting ligt dus hoog, want klassieke hiphop hoor je niet zo vaak meer. Maar het wordt waargemaakt. De kick en snare zijn prominent aanwezig, de beats klinken erg bekend, zijn oldschool, gevuld met heerlijke jazz- en soulsamples met blaasinstrumenten en strijkers, en er is een klein lo-fi sfeertje hier en daar. De DJ is hier echt lekker aan het werk en heeft al de nodige ervaring, zo lijkt het. Er wordt lekker geëxperimenteerd, gescratcht, etc. Het contrast tussen de verschillende beats zorgt ervoor dat de set interessant blijft. Het is hard, rauw en overtuigend. Het klinkt lekker en valt erg goed samen met de stemmen van Mossi & SB, een duo uit Groningen.

Teksten over de nacht, klachten van de buren (ook de titel van een single op de nieuwe EP ‘Scheve Blikken’) en de worstelingen als beginnend artiest. Ze worden met veel zelfvertrouwen en daardoor overtuigend gebracht. Wel lijkt de samenwerking tussen Mossi & SB nog pril als het om samen optreden gaat. Zeker aan het begin is de timing van hun wisselwerkingen in het rappen niet altijd even strak. Dit verbetert gedurende het optreden wel, maar laat zien dat er nog ruimte is voor groei.

Na een korte set van ongeveer 20 minuten wordt het laatste nummer aangekondigd. Dat is jammer, want het publiek had zeker nog wat langer met hun armen in de lucht kunnen zwaaien. Het duo brengt dezezelfde avond om 00:00 precies hun nieuwe EP ‘Scheve Blikken’ uit, maar scheve blikken is iets wat we gelukkig niet van dit optreden gekregen hebben. Mossi & SB verrasten met een bestaande, maar vernieuwende vorm van oldschool boombap.

Kidd Nebula

Dan Kidd Nebula en de band The Voodoo Funk Conspiracy. En jeetje, wat knallen die binnen. De formatie staat hier vanavond tijdens hun MENTAL CHILLNESS Try Out Tour. In een best warme bovenzaal staat zanger Bradley Berkholst uit Leeuwarden in een skipak met een dikke kamikazemuts op het podium. De lichten gaan uit, de spot gaat aan, er wordt ingeleid met een funky gitaarslagje en vervolgens glijdt er een heerlijke baslijn bij die je meteen doet swingen, terwijl we pas 10 seconden in de set zitten. Het skipak gaat dan ook al gauw half uit, want hier moet je het toch wel warm van krijgen, zou je zeggen.

Vlak na de extase van het eerste nummer worden we meegenomen naar een rustigere track. Het lijkt een beetje op een mix van Tom Misch en Benny Sings. Dus: een beetje hiphop gemixt met indie, soul en een vleugje jazz. Wat de band hier nog aan toevoegt, zijn heerlijke dromerige, glazig klinkende toetsen. Maar later in de set wordt er wederom ruimte gemaakt om te dansen. De bassist maakt er ook echt werk van. Hij is op dit moment misschien wel de 'funkiest guy in Groningen'. Verder worden we verrast door een talkbox die bediend lijkt te worden door de gitaar van de – jawel – gitarist. Het is duidelijk dat de band en Kidd Nebula alles uit de kast aan het halen zijn om te kijken wat werkt. Het is tenslotte een try-out, maar het leuke is dat alles lijkt te werken.

De muziek van Kidd Nebula is eclectisch, net als het uiterlijk van de band zelf: van warme mutsen en skipakken tot crocs en een Duitsland-sjaaltje, maar de muziek blijft wel binnen de perken van funk, jazz en indie. Het hele podium is aangekleed met planten, kleurrijke posters met graffitiletters erop en tapijtjes. Het is net een iets te gezellige studentenkamer uit de jaren 70. Het past bij de act, want de gezelligheid en het enthousiasme druipen ervan af.

Kidd Nebula zingt en rapt Engelstalig. De teksten zijn grappig, herkenbaar en hier en daar een beetje ondeugend. Het nummer ‘Go Down With Her’ heeft een opvallende tempowissel tijdens het refrein, die niet meteen begrepen wordt door het hele publiek zodra deze voor het eerst ingezet wordt. Het overvalt een beetje en trekt je uit de ‘funk’, maar des te lekkerder is het zodra je daar weer ingetrokken wordt. Naast het Engelstalige maakt Kidd Nebula ook ruimte voor een cover van een Nederlands nummer: ‘Liefdesliedjes’ van de Jazzpolitie. Het nummer is een goede keuze en past bij de sound van de band. Toch is de cover wel een beetje half uitgevoerd; vooral bij het refrein missen er soms even wat woordjes. Jammer genoeg lijkt het merendeel van het publiek het nummer ook niet te kennen.

“Dit is het officiële laatste nummer,” klinkt er zodra het op één na laatste nummer wordt aangekondigd, want dat zou een nummer zijn waarbij meestal de zaal leegloopt, aldus Kidd Nebula zelf. Het laatste nummer is inderdaad wat anders dan de rest van de set. Zie het als een wat agressievere en duistere jazz met een paar aparte en rauwe wendingen. Er wordt een beetje geschreeuwd en wat meer uptempo gespeeld. Het klinkt experimenteel en excentriek en is toch wel iets waar je van moet houden. Kidd Nebula & The Voodoo Funk Conspiracy hebben hier daarentegen het maximale uit hun try-out weten te halen en hebben écht alles gegeven.