Artie Barrot, de artiestennaam van Arjen Luinenburg, is een vrij nieuwe speler op het Groninger muziektoneel. Deze singer-songwriter en producer bracht afgelopen jaar vijf nieuwe singles uit en eind Mei verschijnt een volledig album. Zijn kenmerkende sound beweegt zich tussen alternatieve rock en indiefolk met een flinke scheut melancholie. Op zijn uitgebrachte singles combineert hij zijn liefde voor muziek uit de jaren '60 en '70 met de muziek uit zijn jeugd. Zijn singles zijn bedacht en gecreëerd in zijn eigen thuisstudio op zolder en hebben daardoor een intieme sfeer.
Ook de set van Artie Barrot hier in Simplon begint intiem. Het is alsof we aanwezig zijn bij een huiskamerconcert. Vooral de toevoeging van de cello maakt het een origineel en organisch geheel. Door de mooie meerstemmigheid die weerklinkt tussen vooral de samenzang tussen Artie zelf en zijn gitarist Gijs wordt de kleine zaal langzaam betoverd. Associaties met zowel Bear’s Den, Ellioth Smith of zelfs een soort heel rustige variant van de Red Hot Chili Peppers komen naar boven.
De set is dan weer meer Americana en folk, dan weer meer singer-songwriter en vooral wanneer er een drumcomputer wordt toegevoegd aan sommige nummers merk je dat de stijl van Artie (nog) niet precies duidelijk is. En dat is ook wat de set soms iets minder pakkend maakt. Door de schommelingen in zowel stijl als onderwerpen voelt het niet altijd als een geheel, maar ook nog een beetje als een experiment. En nee, natuurlijk is daar niks mis mee: experimenteren is van onschatbare waarde voor elke artiest, maar vanavond zorgt het er soms voor dat de set een beetje rommelig aanvoelt.
Echter wanneer de eerste klanken beginnen van zijn single Bouncer on a Saturday night, merk je dat er toch mensen in het publiek zijn die het nummer herkennen en wordt er lichtjes meegedeind op de beat van de nu weer toegevoegde drums. Ook hier blijkt maar weer hoe essentieel drums soms kunnen zijn om een nummer echt op te tillen. De keuze voor wel een cello en geen drummer is dan ook iets waar misschien nog een keer naar gekeken mag worden.
Maar we snappen de keuze ook wel weer, want wat is die cello toch mooi wanneer hij samen kleurt met de mooie diepe stem van Artie en zijn gitarist. En ondanks de soms wat rommelige en kabbelende set, maakt dit ontzettende indruk. Artie Barrot lijkt soms nog wat zoekende, maar zijn we dat niet allemaal? En wie zulke nummers kan schrijven op zijn zolder, die mag best nog even verder zoeken. We zijn dan ook erg benieuwd naar het album dat binnenkort verschijnt.