Op zaterdag 19 juni, openen de deuren van Vera zich weer voor The Vices, wiens avontuur daar in 2019 begon als voorprogramma van Yungblud. De jongens hebben het publiek zo zeer gemist, dat ze voor de deur staan om iedereen welkom te heten. Maar na het winnen van de serious talent award en hun internationale groei, voelt het bijna alsof we begroet worden door een beroemde band in pak op sokken. Maar dat ze dit zelf niet door hebben, siert ze.

Expressief lawaai

Het concert begint met een groots lawaai, waarover ze met een meesterlijke opbouw het eerste lied beginnen te spelen. De leadzanger Floris van Luijtelaar is zo expressief dat je je ogen niet van zijn gezichts- en lichaamstaal af kan houden. De mix tussen een goofy britse stem en heldere vocalen met de lichte zwaarte die doet denken aan Lou Reed, is bijzonder vermakelijk - én aanstekelijk. Het gegrom is als de kers op de rocktaart. Hoe beter je kijkt, hoe meer het opvalt wat voor vreemde vogels deze jongens zijn. En wat willen we graag meedoen!

Vergeten releaseshow

The Vices vertellen lachend dat dit eigenlijk de verlate releaseshow is van hun album Looking For Faces, dat begin dit jaar uitkwam. Alhoewel de band omhoog klimt in een jaar waar ze voortdurend van de ladder worden gegooid, gaan ze door met een lach op hun gezicht. Hiervan was het zelf georganiseerde ViceFest een uitstekend voorbeeld. Dit evenement was een groot succes en bleef niet onopgemerkt in de muziekwereld.

Opbouw lijkt een van de sterkste kanten van de band. Muzikaal gezien komt er steeds een laagje bij, en de drums dragen het allemaal. De drummer, Matthijs Louwsma, is niet de meest actieve performer, maar zingt elk woord in complete focus mee. 

 

Solo

In het midden van de show loopt de band ineens van het podium af en blijft alleen frontman Floris over. Hij geeft ons twee akoestische nummers omdat we niet kunnen dansen en hij gebruik wil maken van de intimiteit. ‘Onderbreek me vooral, roep er wat doorheen, dat vind ik leuk!’ Hij heeft een natuurlijke interactie met het publiek, zoals Nick Cave met zijn piano én publiek tegelijkertijd kan praten. 

Na de solo rent de band weer het podium op en blazen ze ons van de stoelen af met de bijzondere reggaerock-tune The Neighbour Is A Bitch. De synths van Jonathan Kruizenga hakken er doorheen en laten het publiek enthousiast schreeuwen, terwijl dat eigenlijk niet mag.

Na de laatste twee nummers, waar alles samenkomt en de muzikaliteit zorgt voor de gemiste piep in je oren, worden ze gedwongen tot een toegift door een bulderend lawaai. Bassist Simon Bleeker had niet verwacht dat het publiek zo enthousiast zou zijn en komt met zijn broek op zijn enkels het podium op. Hij had niet genoeg tijd gehad om een andere broek aan te trekken. Met een brede lach op zijn gezicht speelt hij twee gloednieuwe nummers. Is Simon stiekem de beste danser van de band? We denken van wel.