Dope D.O.D. raast door Simplon Dope D.O.D. raast door Simplon

Eigenlijk behoeft Dope D.O.D. geen uitgebreide introductie meer. Het trio der duisternis heeft met subcult grootheden als Sean Price en Redman samengewerkt; en dit jaar heeft het trio samen met de legendarische hiphopgroep Onyx het album Shotgunz In Hell uitgebracht. Al jarenlang manoeuvreert Dope D.O.D. zich met succes door de duistere krochten van de hiphopscene. Het mooiste is dat Groningen de incubator is geweest van de sinistere rappers. Dat ze vrijdagavond weer op het podium in Simplon stonden, geeft aan dat ze dit niet zijn vergeten.

Voordat Dr. Diggles, de dj van Dope D.O.D., met een druk op zijn draaitafel de doos van Pandora over het Simplon publiek verspreidt, staat DRUMMAKID nog in het voorprogramma. Dit multi-talent uit Amsterdam is de drummer van Typhoon. Hoewel hij tijdens liveoptredens heeft bewezen tegelijkertijd te kunnen rappen, heeft hij ervoor gekozen om dit laatste niet alleen maar achter zijn kit te doen. Hij besloot een soloproject te starten onder de naam DRUMMAKID. Zijn taak om Simplon alvast een beetje in beweging te krijgen, voert hij erg goed uit. Zijn sterke lines in combinatie met de hoge kwaliteit beats laten je het feit dat zijn muziek niet erg aansluit op die van Dope D.O.D. snel vergeten.

Het is twee jaar geleden dat Dopey Rotten aankondigde Dope D.O.D. te verlaten vanwege medische redenen en dat blijft jammer. Zijn relaxte, gecontroleerde flow compenseerde voor de zware lugubere lines van Skits Vicious en Jay Reaper’s rauwe ongeremdheid. Maar Skits en Jay hebben het gemis goed opgepakt. Nog steeds brengt Dope D.O.D. consistent goede muziek uit: elk jaar minstens een album. Ze hebben altijd al goed ingespeeld op een gevarieerd publiek dat zowel naar metal, dubstep, trap of hiphop luistert.

Maar What Happened tijdens de show van Dope D.O.D.? Zoals we gewend zijn van Diggles en het Duo of Darkness moet Simplon weer heropgebouwd worden de volgende dag. Het publiek bestaat voor een groot deel uit fans en daarom kost het maar een nummertje of twee voordat gasten vooraan elkaar de rondte in beginnen te beuken. Niemand is naar het Boterdiep gekomen om even rustig wat nummertjes aan te horen.

Shotgunz In Hell is niet het beste album dat de Groningers hebben uitgebracht. De snoeiharde dubstyle beats die Dope D.O.D. normaliter kenmerken zijn een tandje teruggeschroefd op de plaat, en de felheid spat er niet zo erg vanaf als van Da Roach of Branded. Toch dreunen de betere nummers als Can’t Hear You, Piro en Don’t Sleep door tot in de binnenstad terwijl Simplon op zijn kop staat. Als het tijd is voor Psychosis kan eigenlijk amper nog iemand op zijn benen staan, maar niemand wil zich laten kennen en dus rost iedereen nog maar weer eens in de rondte. Verder zijn Rocket en Witness the Crispness echte favorieten van het publiek. Dat zijn nummers die de stijl van Dope D.O.D. echt belichamen. De mokerharde trap en stevige lines zijn wat de groep zo aantrekkelijk maakt, vooral live. En de liefde is wederzijds. Dat blijkt maar weer als er plastic bekers het publiek in worden gegooid en Dr. Diggles ze rijkelijk vult met wodka.

Dope D.O.D. stelt eigenlijk nooit teleur. Je moet een beetje van het duistere aspect van de groep houden, maar zodra dat je omarmt, is dat moeilijk los te laten. Veel mensen in Simplon volgen de gasten al vanaf het begin, en de shows in Simplon zijn altijd een mooi weerzien. Het is te hopen dat het niet weer anderhalf jaar duurt, voordat ze weer op de Groningse bühne staan.