Peter Weening: “Ik wil gewoon de beste band die die week beschikbaar is”

Na 35 jaar heeft de programmeur van Vera de muziekwereld haarfijn door

Tekst: Nina Knaack Foto's: Harold Zijp ,

Wie kent hem niet: Peter Weening. Dé programmeur van Vera, en dat inmiddels al 35 jaar. Het jubileumnieuws zal vast niemand zijn ontgaan. Zeker niet binnen de muziekscene, want wie Vera denkt, denkt Peter. 3voor12 groningen blikt samen met hem terug op zijn periode als programmeur bij Vera en wat daaraan vooraf ging, en kijkt naar de dingen die komen gaan.

Sport versus muziek

Hoewel velen Peter Weening kennen als programmeur van Vera, zullen maar weinig mensen iets weten over de periode daarvoor. Daarom even een korte geschiedenis. Peter (1955) komt uit Linschoten, Utrecht. In zijn jonge jaren was hij vooral met sport bezig. De muzikale liefde was er zeker, geld voor platen was er daarentegen niet. Muziek werd dan ook geluisterd via de radio, en dan vooral Veronica. “Ik nam wel bandjes op van de radio”, vertelt Peter. “De Top 40 was toen nog heel belangrijk. Er stond echt goede muziek in, zoals Jimi Hendrix. Zelfs Black Sabbath heeft op de tweede plaats gestaan met Paranoid.” Op zijn twintigste kocht hij zijn eerste pick-up, van het geld van een vakantiebaantje. “Die platenspeler staat overigens nog steeds in mijn kantoor en hij doet het ook nog.” Maar pas toen Peter in dienst ging, kwam er geld binnen om platen van te kopen. Al was een concertbezoek nog niet van het lijstje gestreept, dat kwam zelfs pas na de diensttijd.

Young kid on the block

Na de dienst was het ook tijd om te studeren. En waar dan? Jawel, in Groningen. Moeders kwam er vandaan en de grootouders woonden in Groningen respectievelijk Assen. “Ik kwam al vaak genoeg in het noorden, dus het was geen moeilijke beslissing.” Het werd een rechtenstudie. “Ik was alleen geen gemotiveerde student. Meteen in het eerste jaar ging ik in de feestcommissie en draaide ik al plaatjes voor het dansende publiek. Via een vriend rolde ik achter de bar in Vera en ben er nooit meer weggegaan.” In het voorjaar van 1980 werd Peter gevraagd om in het bestuur van Vera te gaan. Samen met een paar anderen vormde hij 'the young kids on the block’. “Op dat moment was er vooral aandacht voor blues en jazz en wij brachten daar verandering in, omdat we binnen het bestuur verantwoordelijk waren voor het programma.” Pop en rock werd daardoor steeds meer vertegenwoordigd. Na het bestuursjaar werd Peter verantwoordelijk voor de boekingen, en dat deed hij 13,5 jaar lang op vrijwillige basis. Sinds 1994 is het programmeurschap zijn betaalde baan.

Van Shockabilly naar Butthole Surfers

En in die lange tijd als programmeur maak je vanzelfsprekend een hoop mee. Het mooiste voor Peter is wel de wetenschap dat uit de programmering van kleine nietszeggende bandjes soms de meest geweldige dingen kunnen komen. “Ik vond Shockabilly (1982) goed en wilde de band boeken. Veel mensen vonden metal maar niks en er kwam dan ook niet zoveel publiek op af. Op een festival in Rotterdam kwam ik even later een bandlid van Shockabilly tegen, die nu bassist was van een nieuw bandje: Butthole Surfers. Voorafgaand aan het concert maakten we een deal voor twee weken later. We hadden een vast bedrag afgesproken, want ik wist niet wat ik van de band kon verwachten. In De Doelen speelden ze vervolgens het publiek plat. De pers was niet te houden. Ongelooflijk was het. Twee weken later waren ze dus bij ons en het was uitverkocht. Dat zijn de bijzondere ontmoetingen waar weer mooie dingen uit voortvloeien.”

Lijstjes

Andere mooie momenten waren voor Peter vooral de terugkomst van een band. “Virgin Prunes kwam bijvoorbeeld vlak voor de zomer van 1982 spelen voor tachtig man. Na de zomer kwam de band weer en toen was het uitverkocht. Overigens hebben de mannen toen ook de Poll van ’82 op hun naam gekregen.” Dat is nog zoiets, de VERA Poll. Peter begon in 1981 met het uitreiken van de Poll, een jaarlijkse prijs voor het beste concert. “Dit komt natuurlijk van Veronica. Ik was van de lijstjes, en daarnaast is het ook een mooi overzicht van prachtige concerten in de loop der tijd.” De eerste Poll-winnaar was DAF (Deutsch Amerikanische Freundschaft). “Elk jaar werd het mooier. In het eerste jaar deden er maar 28 mensen mee aan de Poll. Nu is het een begrip dat je niet mag onderschatten. Bands willen op de muur en streven daar ook naar. De concerten worden er alleen maar beter op. Zo schreeuwde together PANGEA (waarvan Peter overigens een shirt draagt) vorig jaar ‘We wanna be on the wall’, en kijk waar de band nu staat: Poll-winnaar van 2014.”

Make a deal

De zoektocht naar goede bands is wel een vak apart. “Begin jaren tachtig ging ik jaarlijks naar Engeland om daar agenten en labels op te zoeken. In Engeland gebeurde veel, ook voor de tijd van de punk. Veel mensen ging het echter niet om de muziek, maar om de roem: geld, drugs en meisjes.” Toch waren de bezoeken voor Peter wel vruchtbaar. “Ik heb ooit Bo Diddley naar Groningen gehaald, en dat bleek toen zijn eerste concert in Nederland te zijn. Als je daar was en je gezicht liet zien kon je veel makkelijker een deal sluiten.”

Dit wordt echter steeds lastiger. Vaak kwamen bands nog wel eens voor een festival als Roskilde langs Groningen en deden ze een soort generale repetitie in Vera. “Swans deed dat bijvoorbeeld in 1989. Vandaag de dag komen heel veel acts gewoon niet meer deze kant op. De toffe bands die ook nog eens publiek trekken komen dan één keer naar Amsterdam, scoren bij de pers en gaan door naar de festivals. Je ziet ze dan niet meer in de kleine clubs. Ik vind festivals maar supermarktgedoe: prijsmarkten en plofkippen. Het gaat niet echt meer om de band, maar om alles wat er omheen zit.” 

Lege agenda

Vera heeft per jaar ongeveer 130 tot 140 avonden gepland. “Ik wil gewoon de beste band die de desbetreffende week in het land is. Er zijn echter geen 140 beste bands die op dat moment in Nederland zijn. Misschien niet eens veertig. Als je alle avonden wilt vullen, moet je ook goed opletten. Ik wil overigens expres niet meteen alles vol hebben. Dat heb ik ooit meegemaakt, maar dat gaat me nooit meer overkomen. Vroeger hadden we namelijk nog oriëntatiegroepen, waarbij elke week een groep een programma ging maken. Een keiharde interne strijd was dat. Ik mocht dan wel elke week één concert programmeren. Toen bleek dat The Creamers in Nederland waren, en de week zat al vol. Een lege agenda is daarom het beste, zodat je lekker flexibel kan zijn.” 

Karakter

Naast een lege agenda is het voor Peter belangrijk dat Vera haar identiteit bewaart. “De nieuwe clubs, met al die nieuwbouw, dat is helemaal niks. Wij hebben karakter, en dat zorgt ervoor dat een band het optreden hier onthoudt en graag weer komt.” Het liefste wil Peter dat Viet Cong komt spelen, Suuns terugkomt, en Ty Segall (afgelast in 2012) zijn optreden nu wél komt geven. “Ik wil ook dat coole en nieuwe bands hier hun talenten kunnen laten zien, want daarvoor hoeven ze echt niet per se naar Amsterdam.” Bij Vera staat de kwaliteit van de bands voorop, bezoekersaantallen zijn minder belangrijk.

Op woensdag 1 juli 2015 wordt het jubileum van Peter Weening gevierd in Vera. Op het programma staan Reigning Sound en The Check 1-2. De deuren gaan open om 20.00 uur, een kaartje kost €12 (plus €1,50 voor een maandkaart).