Zondag 25 juni rijden we van Belgrado naar Vranje om daar te eten, drinken, oude vrienden van de tour guide Koen te ontmoeten en er te overnachten. De volgende dag is het doel Mitrovica, een verdeelde stad in Kosovo. In het noorden van deze stad, die gesplitst wordt door de rivier Ibar met een gebarricadeerde brug, wonen Serviërs en in het zuiden Albanezen. Zowel in het noorden als in het zuiden is een vestiging van de Rock School Mitrovica, en wij geven op dinsdag workshops en een show in het noorden. De workshops verlopen lekker, Arnold en Youri van de Neons proberen de kids meer bewust te laten worden van het samenspel tussen bas en drums, Ike en Bram laten ze aanklooien met hun arsenaal aan effecten en René van de Neons schrijft on the spot een liedje met ze.

's Avonds is er tijd voor de show, WOLVON opent en er staat een mannetje of dertig die even moeten wennen, maar na een tijdje lijken ze er toch wel wat mee te kunnen, zo blijk ook uit de reacties achteraf. Ruben deelt zijn eerste, echte handtekening uit. Daarna is het de beurt aan Neon Rainbows, die krijgen het publiek echt los, er wordt gedanst en er worden grapjes gemaakt. Na een strakke, korte set wordt er geschreeuwd om meer, waarna hier uiteraard gehoor aan wordt gegeven door nog even hun nieuwe instrumentale uitsmijter eruit te rossen. Gedurende de Neon Rainbows show kwam een Albanese medewerker van de (zuidelijke) Rock School voor het eerst in de 12 jaar na de oorlog in het noorden van de stad kijken en naborrelen met ons. Misschien een kleine stap voorwaarts?

De dag erna pakken we rustig de bus in, nemen afscheid en zetten we koers naar Pristina. Hier worden we warm onthaald door Guri, de promotor en held van Pristina. De stad bevalt ons prima, het hipster gehalte is opvallend hoog en iedereen heeft zin om te spelen die avond. Maar woensdag is er eerst (Nederlands elftal) voetbal en dit zorgt ervoor dat de Neons later beginnen, gelukkig is de kroeg minstens voor de helft gevuld en ze worden goed ontvangen. WOLVON is up next, maar helaas is het publiek uitgedund tot een mannetje of twintig. Desondanks leven we ons even flink uit, geven alles en het publiek doet dat ook, er wordt gerockt, gedanst en dat maakt deze avond tot een van onze beste shows van de tour. Bedankt Pristina!

Na een nacht in een mini-kamer met negen stinkende rockers, is het weer tijd om Pristina te verlaten en kilometers te maken. Wegens politieke kwesties waar wij ons niet aan (willen) branden moeten we Kosovo via Servië verlaten om Macedonië te bereiken waar we in de, tot nu toe, ergste hitte aankomen in Skopje. We spelen hier in de enige club met alternatieve muziek in de stad, namelijk La Kaña. We worden warm verwelkomd maar krijgen ook meteen te horen dat dit voor de kroeg waarschijnlijk een van de laatste dagen in zijn bestaan is, de huidige regering maakt het eigenaar Dean zodanig moeilijk met boetes en pesterige wetgeving dat hij het na drie jaar zwoegen amper meer op kan brengen om door te gaan.
WOLVON opent vanavond en speelt een lekkere show, er staan rond de veertig man geïnteresseerd te kijken en de positieve reacties achteraf geven ons voldoening. Neon Rainbows speelt deze avond als tweede en speelt helaas maar voor zo’n 15 man. Volstrekt onbegrijpelijk, maar buiten staat er nog zo’n tachtig man te praten en te roken, dit is enigszins schrijnend, maar volgens sommige locals is dit te wijden aan de hitte, die ze overdag al zoveel te verduren hebben dat men 's avonds het liefst buiten is. Niet getreurd, Neon Rainbows verkoopt alweer wat cd's dus er zijn toch echt mensen overtuigd die avond.

Op de vrijdag gaan we kapot aan het sjouwen van versterkers en kabinetten in veertig graden verzengende hitte, maar gelukkig mogen we bij de Servische grens onze kleertjes uitdoen om even af te koelen. O, en btw om te checken of wij Nederlanders geen drugs bij ons hebben. Bram heeft organische shampoo bij zich die zelfs Ruben niet zou kunnen onderscheiden van hasj, het spul moet je oplossen in water maar zie dat maar eens uit te leggen aan een Servische douanier. Om het goed te maken is Bram de rest van de dag terecht het doelwit van grapjes, hij laat dit dan ook ridderlijk over zich heen gaan.

Het reisdoel van deze dag is Belgrado, hier komen we 's avonds aan en ons onderdak wordt verzorgd door Boris van de eerder genoemde, Servische band Repetitor. We verblijven in een erg tof kraakpand in een buitenwijk van Belgrado.

Dan is het zaterdag, de dag dat we naar Bosnië moeten, hiervoor moeten we door Kroatië heen en dit geeft ons meer moeilijkheden dan verwacht. Een chagrijnige, hufterige grenswacht gelooft niet dat wij slechts door willen reizen, maar denkt dat wij apparatuur smokkelen en zorgt ervoor dat we drie uur in de brandende zon staan te wachten, zonder veel hoop om door te mogen. Uiteindelijk, na veel overleg en gesmeek, moeten we 225 euro betalen voor een officieel document en een escorte (geen grap) naar de Kroatisch/Bosnische grens. Er wordt gecontroleerd dat we toch echt het land meteen weer verlaten en worden tenslotte door de Bosnische douane zonder gezeik welkom geheten in Bosnië. We rijden snel door naar Tesanj want we zijn eigenlijk al aan de late kant.

Tesanj binnenrijdend zien we het prachtige kasteel op een berg liggen waar het festival plaatsvindt en wij op de bill staan. Na verwelkomd te worden met een koud biertje, zakken de frustraties over grensovergangen langzaam weg en krijgen we zin om te spelen die avond. Alle gear wordt met een fantastische multicultivator de berg opgereden, die toch echt vervaarlijk steil is, en we checken wat lokale bandjes, tot het de beurt is aan Neon Rainbows. En dan slaat het noodlot toe. De mengtafel begeeft het, iedereen is druk in de weer om alles om te bouwen zodat er toch nog een show mogelijk is en dan krijgt Neon Rainbows zanger René een elektrische schok van 220V van de microfoon. Hij klapt finaal achterover, bloed uit zijn mond (op zijn tong gebeten) en is even de weg kwijt. Het publiek, de technici, de organisatoren en uiteraard de Neons en WOLVONs zijn erg bezorgd, mensen wapperen hem koelte toe, checken of zijn tong er nog aan zit en uiteindelijk wordt hij naar een ziekenhuis gebracht voor alle zekerheid. Alles blijkt oké te zijn, hij komt met de schrik en een wondje aan zijn tong vrij, maar goed, geen show voor ons die avond. Lange gezichten zijn het gevolg, we hebben namelijk twee dagen gereden voor deze show en onze backline de berg opgesjouwd. De dag erna hebben we eigenlijk nog een show in Sarajevo, maar deze moet helaas in verband met het ongeluk in Tesanj afgezegd worden, we betreuren dit ten zeerste maar het is niet anders, soms is goede wil alleen helaas niet genoeg. Daarom moeten we op zondag Groningen invoeren in de tom-tom.

De terugreis verloopt, naast een kapot ventiel plus bijbehorende bandverwisseling, voorspoedig en we komen op maandagavond weer aan in Groningen. Het was een hectische tour met veel tegenslagen, maar wat ons betreft was het het allemaal waard. WOLVON heeft zijn roadtest doorstaan en terwijl dit getypt wordt kijken we alweer uit naar de volgende.