Ze komen uit Vancouver, Canada maar als je niet beter weet zou je denken dat er een stel beschonken Schotten van de Tartan Army – de supporters die het Schotse nationale elftal overal volgen – Vera zijn binnengevallen.  Bijna twee uur lang verandert onze Groningse club in een feesthal waarbij het bier en de drankliederen rijkelijk vloeien, maar er is ook ruimte voor een sentimentele noot.

 

Al sinds 1992 trekken ze de wereld over met hun Celtic punk, de mannen van The Real McKenzies. Verwacht  geen al te puristische vertolking van Keltische liederen bij deze Canadezen met Schotse roots, want het blijven punkers, maar zo hier en daar worden de electrische gitaren aan de kant gezet en vervangen door akoestische instrumenten, en er is natuurlijk altijd de niet te vermijden doedelzak. In Vera wordt er eerst een stief uurtje gestampt met een hoog volume en dito meezingfactor waarna er een aantal ballads in akoestische vorm worden vertolkt. Een welkome afwisseling want twee uur doorrammen is zelfs voor die-hard volgelingen wat teveel van het goede.

 
Daar zijn er trouwens best veel van, want er wordt door het publiek, dat gemiddeld half zo oud is als de band, volop meegezongen en er ontstaat zelfs een behoorlijke mosh-pit voor zanger Paul McKenzie.  Na de gevoelige noot, met onder andere een lied over Greyfriars Bobby, het hondje dat 14 jaar bij het graf van zijn baas in Glasgow waakte en waarvoor een standbeeld is opgericht,  gaat het tempo weer omhoog en wordt er tot middernacht doorgefeest waarbij het publiek liefdevol voor “bastards” wordt uitgemaakt, maar dat is in McKenzies zoiets als vriend, dus.