Zwijmelende meisjes, knuffelende stelletjes en een rij met voeten over de rand van het balkon die ritmisch meewiegen. Jon Allen laat iedereen in de kleine zaal van de Oosterpoort genieten. De Britse singer-songwriter vindt zijn genre niet opnieuw uit, maar laat gelijk zien dat ook niet nodig is als je zo goed bent.

Jon Allen en band zijn Britser dan Brits. Gezapig uiterlijk, ingetogen en droge grapjes. Gewoon lekker heupwiegen als The Beatles. Allen staat zichzelf alleen bij een stevig rifje toe een kleine headbang er in te gooien. Hoe typisch Brits de band ook oogt, het folky sixties repertoire vertelt een heel ander verhaal.

Allen’s teksten zijn Dylaniaans filosofisch en zijn (overigens schitterende) stem doet ons ook aan de oude meester denken. Hij zingt als een oude landloper die de geneugten en pijnen van het leven kent, de drank, de liefde, de blues.

In dat opzicht onderscheidt Jon Allen zich niet onmiddellijk met een eigen identiteit of sound. Dat hindert niet, want wat hij doet is erg goed. Het duurt echter wel een aantal nummers voordat je het geheel begint te zien en door hebt dat Allen echt een uitstekend musicus is.

Hits In Your Light, Dead Mans Suit en een wonderschone uitvoering van Sleepless Soul vereisen bewondering. Allen’s stem met het bijzondere timbre wordt gecomplimenteerd door het geluid in de kleine zaal dat werkelijk perfect is. Zelden hoor je zo’n goeie balans tussen vocals en muziek. Naast de hits van zijn eerste plaat Dead Mans Suit speelt hij nummers van zijn nieuwe plaat Sweet Defeat, die wat meer blues/country in zich heeft. Goed voor de afwisseling.